Om 7 uur staan we
bij het clubgebouw. Yvonne en ik zwaaien Lisa uit. Zij gaat samen met de
Explorers naar Luxemburg. Enkele uren later vertrekken ook Hans en Anton. Samen
met de Scouts richting Rotterdam. Aan het einde van de ochtend nemen we
afscheid van Janneke. Zij is leidster bij de Bevers. Daarna terug naar huis. Samen
met Loes. Ze wil graag een keer buiten de deur lunchen. Even later zitten we
vlakbij ons huis op een terras. Bij lunchroom Het Bruisend Hart.
Kom lekker tot
rust in de vakantie en volgend jaar er fris tegenaan!
Jan is een docent
die zijn vak verstaat. Hij was aanwezig bij Guusjes uitvaart. Sprak na de
plechtigheid met leerlingen. De eerste keer terug op school maakte hij Guusjes
dood bespreekbaar in de klas. Ik weet dat er docenten zijn die het zelf
moeilijk vinden om de dood te bespreken. Ik kan me voorstellen dat een leraar
het moeilijk vindt om geconfronteerd te worden met zijn eigen emoties. Onzekerheid
kan de boventoon voeren. De angst om de controle te verliezen. Mentor Jan had
kunnen kiezen voor het niet benoemen van Guusjes dood. Dit zou voor Lisa
betekenen dat hij het overlijden van haar zus ontkende. Als Jan het onderwerp
niet had aangeraakt, wie zou er dan wel over spreken. Waarschijnlijk niemand
binnen de school. Als verdriet niet wordt gedeeld, wordt het zwaarder om te
dragen.
Aan het einde van de
middag begint ook voor Loes het zomerkamp. Jarenlang ging ik als leider mee. Nu
maak ik de opening van het kamp mee als toeschouwer. Bij het afscheid krijgt
Yvonne een zoen van de roze ridder, zoals Loes zichzelf noemt. Daarna kijk ik
nog één keer in de tent met meiden. Op een krukje staan foto’s van Guusje.
Daarna loop ik met Yvonne het kampterrein af. Er zijn tranen. We hebben het
gevoel alsof we iemand vergeten zijn weg te brengen naar zomerkamp.
