Yvonne vraagt of
ik mijn bed uitkom. Vanmiddag komen de gasten. Yvonne heeft de schoolspullen van
Anton uitgezocht. Waaronder een schrift met opstellen. Het ligt op mijn bureau.
Ik sla het open en begin te lezen: ‘Een dagje ruilen met’.
… dan kan zij weer een keer iedereen zien van wie
ze houdt en dan kan ze weer een keer eten en veel leuke dingen doen …
… dan heeft Guusje weer een leuke dag en dat gun ik
haar heel veel …
Fragmenten uit zijn
opstel. De bedoeling was dat kinderen zouden kiezen voor een beroep of een
beroemdheid. Anton koos ervoor een dag te ruilen met zijn overleden zusje. Zijn
verhaal is puur en raakt me.
In de loop van de ochtend neem ik de tijd om post op te ruimen en mailtjes te beantwoorden. Er komen berichten voorbij op Twitter. Ik lees dat Daan vanmorgen overleden is aan kanker. Rustig in zijn slaap. Ik denk aan zijn ouders en zusje. De weg die ze de komende maanden zullen gaan. Even later zie ik een blogbericht voorbij komen van Andrea. Haar zoon Kevin overleed vier maanden geleden. Zij beschrijft die weg, treffend.
Gelukkig wordt het
droog. De eerste gasten komen. De tuindeur gaat open. Een deel van het
gezelschap gaat buiten zitten. De zon schijnt fel. Ook ik ontvang cadeautjes,
hoewel ik me niet jarig voel. Janneke wel. Ze straalt. Zij was het ook die twee
dagen geleden tegen Yvonne zei: ‘We vieren zondag mijn verjaardag toch wel.’
Pas toen heeft Yvonne besloten dat we vanmiddag een feestje hebben.
Als alle gasten
vertrokken zijn, ruimen we snel op. Dan is het fijn dat we met velen zijn. Wat
doen we met het eten? Een vraag die Yvonne vaak stelt op zondagavond en waarmee
ze aangeeft niet te gaan koken. Ze wil makkelijk en dichtbij. Het wordt lopend
buffet bij de chinees om de hoek.