Als ik wakker word, zit
Yvonne rechtop in bed. Met haar ogen dicht. De oorpijn is niet te harden. Om 8
uur kan ze naar de huisartsenpraktijk bellen. Nog even doorbijten. Ik hoop dat
ze ’s morgens terecht kan bij onze huisarts. Dan ga ik even mee.
Om 8 uur belt Yvonne. Onze
huisarts is afwezig in verband met vakantie. Ze moet uitwijken naar een andere
praktijk. Daar kan ze pas om half 3 een arts spreken. Als alle kinderen de deur
uit zijn, ligt Yvonne als een ziek vogeltje op de bank. Ik vertrek naar
kantoor.
Halverwege de middag een sms van Yvonne. Ze heeft medicijnen gekregen. Ik besluit op tijd naar huis te gaan. Dan werk ik vanavond wel thuis. Ik hoop dat Yvonne snel opknapt.
Op de autoradio veel
politiek. We zijn op weg naar de verkiezingen. Ik heb nog steeds geen keuze
gemaakt. Het wordt tijd dat ik me nou eens echt ga verdiepen in de standpunten
van de verschillende partijen. Voordat Guusje ziek werd, volgde ik de gang van
zaken in Den Haag op de voet. Van die interesse is weinig meer over. Ik vraag
me de laatste tijd wel eens af of die interesse ooit nog terugkomt.
Na het avondeten werk ik
verder aan de presentatie voor een klant. Daarnaast regel ik wat zaken voor
Stichting KanjerGuusje. Tussendoor drink ik koffie met Yvonne en de kinderen.
Samen kijken we naar Fort Boyard en lachen we om het gestuntel van enkele
deelnemers.
Gisteravond zette ik een
filmpje van Guusje die aardbeien eet op Facebook. Vandaag lees ik de reacties.
Vaak gaan ze over haar stem. Die horen veel mensen voor het eerst. Elke stem is
uniek. Dus ook die van ons kleine blonde meisje. Ik heb het filmpje al heel
vaak opnieuw afgespeeld. Ik kan er geen genoeg van krijgen.