Woensdag 10 oktober 2012

Eerst naar kantoor. Daarna naar een klant. Tegen 6 uur ben ik thuis. We eten samen. De gesprekken gaan over school en over Guusjes sterfdag. Yvonne en ik hebben een idee hoe we invulling willen gaan geven aan 30 oktober.

Na het avondeten hebben Yvonne en ik veel te bespreken. We hebben elkaar de hele dag niet gezien. Yvonne vertelt over een collega die tien jaar geleden zijn zoon verloor. Zijn boodschap: het wordt niet minder.

Ik vertrek naar RenĂ©. Vanavond gaan we voor de tweede keer de studio in. Voor het luisterboek spreek ik de eerste weken van het verhaal in. Terwijl ik lees, zie ik de beelden voor me. Soms voelt het zelfs alsof we weer samen door het ziekenhuis lopen. Ik stop met lezen na Pasen. RenĂ© zegt: ‘En het ging net zo goed en dan toch weer niet.’ Hij bedoelt niet het voorlezen. Hij heeft het over Guusje.

Toen ik vandaag het laatste deel van de route naar kantoor reed, overviel me een vreemd gevoel. Guusje komt echt nooit meer terug. Ik zal haar nooit meer zien. Nooit meer aanraken. Die onomkeerbaarheid is hard. Het doet pijn. Niet lichamelijk. Het is geestelijke pijn.
Terwijl ik op kantoor was, passeerde het aantal pageviews van deze weblog de grens van 10 miljoen. Het voelde dubbel. Prachtig dat het verhaal over Guusje door veel mensen wordt gelezen, maar liever had ik geen blog gehad. Ik voelde me verdrietig.
Als ik ’s avonds laat mijn blog schrijf, probeer ik het anders te zien. Guusjes overlijden kan ik niet terugdraaien. Op geen enkele manier. Een groter gemis is er niet. Toch sta ik niet alleen. Veel mensen leven mee. Daarom op 10-10 10 miljoen views voor KanjerGuusje. Haar verhaal inspireert. Vanuit vreselijke situaties ontstaan soms mooie dingen. KanjerGuusje is daar een voorbeeld van.