Zondag 30 september 2012

Nog een maand en dan is ze dood. Dat wist ik een jaar geleden niet. Ik kijk op mijn telefoon. Daarop staat de digitale versie van het boek KanjerGuusje. Ik lees over deze dag, een jaar geleden. Ik maakte me zorgen. Zou ze het volhouden? Niet dus.

We gaan vandaag naar een bijeenkomst van de Regenboogboom. Zij vieren hun twintig jarig bestaan. Via deze organisatie ontving Guusje vorig jaar een zogenaamd droomdekentje. Na het overlijden van hun zusje hebben Loes en Anton ook elk een eigen dekentje gekregen.

Onze oudste drie kinderen willen graag thuisblijven. Daarom nemen we alleen Loes en Anton mee. Na een uurtje rijden arriveren we in Soest. Bij een openluchttheater in het bos. Het is een zonnige en relaxte middag. Er zijn leuke activiteiten voor kinderen. Ik mis Guusje. Ze zou genoten hebben. Loes maakt een armbandje. Alleen is minder leuk dan met z’n twee. Broer Anton heeft geen zin in armbandjes maken.

Het is me al vaker opgevallen. Zeker wanneer het gezellig is. Juist dan mis ik Guusje. Zal ik ooit weer onbeperkt kunnen genieten? Grenzeloos. Zoals ik vroeger kon. Of zit er voor altijd een genietbegrenzer op mijn hart?

Aan het einde van de middag rijden we naar huis. We hebben twee vrolijke regenboog paraplu’s gekocht. Loes vraagt bij het wegrijden van het parkeerterrein: ‘Hoe lang is Guusje dood?’ Als ik antwoord elf maanden, concludeert ze dat het een lange tijd is, maar toch ook weer niet. Oktober staat voor de deur. Verjaardag en sterfdag. Hoogte- en dieptepunt. Zou Loes nog ongelimiteerd kunnen genieten? Of wordt ze net als ik begrensd in haar gevoelens van geluk?

Loes en Anton willen graag onderweg een hapje eten. Daarom leggen we aan bij een wegrestaurant. Als we binnenkomen, valt mij het hoge seniorengehalte op. Gezinnen met kinderen zitten waarschijnlijk bij de buren van de grote gele M. Ook in het restaurant serveert men een kindermenu. Yvonne en ik kiezen voor saté. Even later zitten we met z’n vieren aan een tafeltje. Weer beperkt gezellig, want zij is er niet bij.