Duizend dagen

Zondag was ik chagrijnig. Na vier dagen scoutingkamp voelde ik me somber. Vier dagen van plezier. Maar ook het beeld van Guusje in gedachte. Enkele jaren terug was het thema van het scoutingkamp piraten. Ik zie haar steeds genieten. Een beeld dat mijn hoofd maar niet verlaat.

De lijn tussen uitbundig plezier maken en intens verdrietig zijn is flinterdun. Dat is de werkelijkheid waarin ik leef. Al duizend dagen lang.

Met de opbrengst van mijn boeken wordt het Emma Kunstatelier gesteund. Soms ontvang ik een mailtje van vrijwilligster Karien. De laatste keer vertelde ze over een blind meisje. Ze wist niet hoe een vogel eruit zag. Vrijwilliger Arthur maakte samen met het meisje het volgende kunstwerk.

Mensen reageren verrast dat het blinde meisje zo’n prachtige vogel heeft gemaakt. En door te voelen weet zij nu wat een vogel is.

Dinsdag waren Yvonne en ik in het AMC. We liepen dokter Marianne tegen het lijf. Een hartverwarmende ontmoeting. Ze begon te vertellen over een blind patiëntje. Waarschijnlijk hetzelfde meisje als van de vogel. Dokter Marianne moest haar onderzoeken, maar is niet de behandelend oncoloog. Toen ze binnenkwam stelde ze zich voor. Het meisje zei: ‘Ik weet wie u bent. U bent de dokter van Guusje.’ Ze had het boek 'gelezen'.

Het zijn verhalen waarvan ik warm word. Verhalen waardoor mensen zeggen: ‘Haar leven is niet voor niets geweest.’ Hoe lief bedoeld ook die woorden. Ik wil ze liever niet horen. Er is voor mij geen zinlozer overlijden dan de dood van mijn kind.

Vandaag is het duizend dagen. Al duizend dagen zonder haar. Het klinkt als lang en dat is het ook. Het heeft geen zin om te vragen of het missen meer of minder wordt.

Jaren geleden werd Guusje geboren. Een bewuste keuze van Yvonne en mij. Een kind uit liefde op de wereld gezet. Met de bedoeling dat zij ons zou overleven en niet andersom. Een dochter om voor altijd van te houden. Dat blijven we doen. 
De liefde voor ons kind is tijdloos.