Geschreven door Maria de Greef en gepubliceerd in het magazine Puur & Persoonlijk
Wie Kaatsheuvel zegt, zegt de Efteling. En de Efteling doet
je aan sprookjes denken. Het leven van Lowie van Gorp, inwoner van Kaatsheuvel, is
sinds enkele jaren niet meer zo sprookjesachtig als daarvoor. In 2011 overleed zijn tienjarige dochter Guusje aan
kanker. Zijn naam ben je ongetwijfeld daarna tegengekomen: hij liet de
Stichting KanjerGuusje oprichten en schreef twee boeken over het verlies van
zijn kind. Guusje werd trending topic op Twitter; haar verhaal dook overal in
de pers op.
Het gezin van Lowie en Yvonne telt 6 kinderen. Zoals Lowie
zegt: vijf om voor te zorgen. Op dit moment maakt dit gezin opnieuw een grote verandering
door. Na een carrière als consultant, ict-er en docent maakte
Lowie in september jl. de switch naar uitvaartondernemer.
Het eerste dat opkomt is de gedachte dat dat komt door het
overlijden van Guusje. Dus die vraag stelde ik hem. Lowie:” Eigenlijk komt het vooral door de vraag: hoe zou ik
het liefst mijn brood willen verdienen? Mijn drive is dat ik altijd op zoek ben
naar het evenwicht tussen verlangens en mogelijkheden. Een goede vriend zei al:
jij wilde hoe dan ook een eigen bedrijf, al jaren.” En dat klopt. Maar wat voor
een soort bedrijf, dat wist ik heel lang niet. Rond het ziek zijn en sterven
van Guusje ben ik gaan bloggen. Daar kreeg ik prachtige reacties op. Mensen
lieten me weten dat ik ze een fijn gevoel kon bezorgen, al zaten ze in een
moeilijke situatie. Want veel lezers maakten hetzelfde mee als wij. Ik schreef
het eerste boek, gaf lezingen, ontmoette veel mensen. En ik ontdekte zo dat ik
mensen goed in hun kracht kan zetten. Ik ben uitnodigend, ze kunnen hun verhaal
bij mij kwijt en ik kan ze aanzetten om zelf iets te gaan doen. Dat lijkt me
erg goed voor het uitvaartvak. Ik wil daar ook de inzichten gebruiken die wij
zelf op hebben gedaan na het overlijden van Guusje. Wij kregen in die tijd een
email van een ons onbekende vrouw. Haar broertje was vroeg overleden en ze
schreef dat ze sindsdien geen prettige jeugd meer gehad had. Alles stond in het
teken van het verdriet. Yvonne en ik zeiden toen tegen elkaar: Dat mag ons
gezin niet overkomen! Onze kinderen verdienen een fijne jeugd, al moeten we
Guusje missen. Daar doen we nu enorm ons best voor. Ik wil dat graag mijn toekomstige
opdrachtgevers meegeven.
Ook mijn streven naar die eerder genoemde balans tussen wensen
en mogelijkheden, is precies wat ik wil bereiken als uitvaartbegeleider.
Eigenlijk is dit vak dus geknipt voor mij. Ik was er waarschijnlijk nooit
achter gekomen, als Guusje niet overleden was en ik daarna niet de dingen ben
gaan doen die ik deed.”
Veel uitvaartmensen hebben het verlangen en de passie om zo
persoonlijk mogelijk te werken, zo ook Lowie. Maar lang niet iedere
uitvaartbegeleider verloor zelf een kind aan de dood. Wordt het vak daardoor
niet te zwaar? Komt het niet te dichtbij? Volgens de kersverse ondernemer niet:”
Alle gevoelens van herkenning, van het aangeraakt worden in mijn eigen
verdriet, heb ik al ervaren tijdens het geven van lezingen aan lotgenoten. Ik
zie mijn eigen verlies als mijn kracht: ik weet namelijk hoe het voelt. Ik
geloof dat ik vandaaruit heel dienstverlenend kan zijn”.
Zoals gezegd: het gezin gaat een heel nieuwe fase in. Nu was
Lowie altijd al de vader die veel bezig was; ’s avonds, in weekenden: scouting,
werk, lezingen geven. “Wat echt nieuw zal zijn, is het onvoorspelbare, 24 uur
per dag oproepbaar, dus acuut weggeroepen kunnen worden. Dat kent de familie
van Gorp nog niet. Maar we zullen eraan wennen. Nu al is het gezin betrokken
bij deze wending: de ene zoon maakte de website, de ander flyert de hele buurt.
Yvonne staat vierkant achter de beslissing en verleent hand-en spandiensten.”
Lowie is er helemaal klaar voor: na een studie van een jaar en een half jaar voorbereidingen voor het bedrijf wil hij graag zijn passie in de praktijk gaan brengen. “Ik breng vooral mensenkennis mee. En mijn sterke drive. Ik hoop bijvoorbeeld dat ik mensen bewust kan maken van de verschillende afscheidsmomenten in die week tussen sterven en uitvaart. Het gaat niet alleen om die laatste dag. Misschien is het bij de uitvaart van hun laatste ouder wel de allerlaatste keer, dat broers en zussen echt samen zijn. Wanneer zullen zij ooit weer bij elkaar zijn? Die momenten wil ik onder de aandacht brengen: sta er bij stil, markeer de bijzondere momenten, doe bepaalde handelingen heel bewust”.
Het is onvermijdelijk dat het in dit interview over kinderuitvaarten
ging. Lowie wil vermijden dat iedereen hem gaat zien als de ondernemer die
uitsluitend kinderuitvaarten doet. “Dat wil ik zeker niet ; ik ben er voor alle
mensen in mijn omgeving. Iedereen kan een beroep op mij doen.”
Dat gezegd hebbend, besluit hij:” Kinderen mogen niet
doodgaan. Maar als het toch gebeurt moet hun afscheid goed geregeld worden. En
ik zou het een eer vinden als ik dat voor een gezin zou mogen doen.”