Gisteren enorme hitte. Tot laat in de avond de tuindeuren open. De temperatuur binnen is 28 graden. Wachten op voorspeld noodweer. Hopen op afkoeling. Onze dochters Janneke en Lisa zijn aan het studeren. Ze hebben proefwerkweek. Als ik even buiten ben, kijk ik naar het raam van hun slaapkamer. Zo te zien hebben de dames een relaxmoment.
’s Nachts onweer. Als de bliksem vlakbij inslaat, is bijna iedereen wakker. Het koelt af. In de ochtend hebben we moeite met opstaan. Geen probleem voor Anton en Loes. Ze moeten toch eerst naar de tandarts. Geen tijd om eerst naar school te gaan. Guusje krijgt de keuze: school of tandarts? Ze kiest voor de tandarts. Vreemd? Misschien niet meer als je een Kanjerketting hebt met meer dan honderd kralen. Dan heb je misschien net iets teveel meegemaakt om nog bang te zijn voor de tandarts.
Ik heb een andere tandarts dan Yvonne. Onze kinderen hebben haar tandarts. Ik blijf thuis. Alvast lesbrieven doornemen voor komend schooljaar. Als Yvonne thuiskomt, heeft ze Anton en Loes bij school afgezet.
Guusje is wel thuis. Onze dochter voelt zich niet lekker. Ze is misselijk. Zo blijft het de hele dag. Misselijkheid voert de boventoon. Eten gaat minder. Guusje gebruikt extra medicijnen om het misselijke gevoel tegen te gaan.
De hele dag verloopt rustig. Er gebeurt weinig. Ik merk wel dat je snel reacties krijgt door een negatieve tweet over Natuurmonumenten. Jehova’s der natuur die mij de les willen lezen. Dan is twitter een prettig medium. Gewoon niet reageren.
Ik ben geen aanhanger van Natuurmonumenten. Van mij mogen ze die organisatie opdoeken. Vroeger kon ik met mijn loslopende hond overal wandelen. Tegenwoordig krijg je van de boswachter een bekeuring, als je hond niet is aangelijnd buiten het kleine losloopgebied. Ik heb overigens nog nooit een boete gekregen.
Hetzelfde zal trouwens ook gaan gebeuren met het bosgebied achter Villa Pardoes. Daar kan ik nu nog heerlijk wandelen met een loslopende Balou. Ik kom er bijna nooit iemand tegen. Hier gaan natuurfanatici ervoor zorgen dat het bos in de zogenaamde oude staat van de vorige eeuw terugkomt. Door ingrijpen van de mens beweert men dat de natuur de vrije hand krijgt.
Tijdens een boswandeling maak ik mijn hoofd leeg. Voor zover dat na 31 maart nog mogelijk is. Ik speek tegenwoordig liever van ruimte maken in mijn hoofd. Leegmaken is er niet meer bij. De ziekte van Guusje is niet weg te krijgen uit mijn gedachten.
Mijn gedachten zijn vandaag ook bij de andere mensen met wie ik vaak contact heb. Bijvoorbeeld bij Karel en Marleen. Hun zoon Pieter wordt vandaag in het AMC geopereerd. De hele dag leven Yvonne en ik via twitter mee. We zijn blij, als we lezen dat het goed gaat met Pieter (www.hetoogvanp.nl).
Is er vandaag goed nieuws over Guusje? Jawel, de hoeveelheid extra pijnmedicatie is vandaag aanzienlijk minder dan de afgelopen weken. Ik durf het nauwelijks op te schrijven. Het is ècht minder!
Misschien is het toeval
Misschien ook niet
Misschien ook niet
Ik verwacht het eerste
Ik hoop het laatste