Een vreemde dag. Deze zaterdag. Anders dan anders. Heel anders.
Yvonne en ik zijn met Guusje in het Emma Kinderziekenhuis AMC in Amsterdam. Dat lijkt inmiddels gewoon. Is het natuurlijk niet. Woensdagochtend waren we nog thuis in Kaatsheuvel.
Sinds woensdagmiddag zorgen Yvonne’s ouders voor onze andere vijf kinderen. Het zijn trouwens zes kinderen. We hebben een Amerikaans meisje, Rebecca genaamd, in huis. Gaat om een uitwisselingsprogramma van onze dochter Janneke.
Op deze dag zou ik met onze dochter Janneke en de Amerikaanse Rebecca een bezoek brengen aan Escher in Het Paleis. Een schitterende tentoonstelling over het werk van deze legendarische Nederlandse kunstenaar. Afgelopen december hebben Yvonne en ik deze tentoonstelling bezocht met onze vier jongste kinderen. We waren allemaal enthousiast. Helaas zitten Guusje, Yvonne en ik nu gevangen in het AMC. Vast aan Guusje’s infuuspaal. Yvonne belt naar huis. Opa zou met Janneke en Rebecca naar de tentoonstelling van Escher gaan. De plannen zijn veranderd. De dames gaan winkelen in Eindhoven. Dat zou nou precies de stad zijn waar ik een Amerikaan mee naar toe zou nemen. Eindhoven is immers een van de mooiste steden van Nederland. Net iets minder mooi dan Tilburg en Almere.
Het kan nog vreemder. In de ochtend stuur ik onze dochter Lisa sms’jes met de tekst:
Wakker worden, wakker worden, wakker worden, wakker worden
Lisa is fan van Jochem Myer. Rond 12.30 uur krijg ik een sms terug:
Ben net wakker, het was super leuk. Ik ga nu verder slapen. Ben super moe. XDD
Leuk was Parijs. Daar is ze gisteren geweest. Verder slapen? Wie heeft dat nu weer bedacht? Het is al middag.
Elke ochtend neem ik een douche. Vandaag niet. Ook al vreemd. Anders dan anders. Ik ga rond 13.30 uur naar het Ronald Mc Donald Huis om een douche te nemen. Meestal in de ochtend een snelle douche. Vandaag een lange. Met veel heet water. Als ik van warm water zou smelten, dan was ik door het putje weggespoeld deze middag.
Guusje heeft al weken een sonde. Die mag er niet uit, vindt ze. Ook al gebruikt ze deze sinds haar laatste ontslag uit het ziekenhuis nauwelijks. Ze ziet op tegen het inbrengen van een nieuwe. Als ze slecht eet, dan krijgt ze natuurlijk een nieuwe sonde. Laat dan die oude maar zitten. Dit gedrag houdt ze al dagen vol. Dan ineens vandaag. Een verandering. Ze wil de sonde laten verwijderen. Snel graag. Voordat onze dochter zich bedenkt. De verpleegkundige helpt graag. Even later heeft Guusje geen sonde meer. Een ander gezicht dan de afgelopen weken. Weer anders dan anders.
Sommige dingen zijn natuurlijk niet anders dan anders. Onze zoon Hans stuur ik in de ochtend een sms. Ik wil weten hoe het met hem gaat. Ik ontvang de hele dag geen antwoord. Dat ben ik inmiddels gewend. Het is nu midden in de nacht en nog steeds niets.
Onze zoon Hans lijkt een uitzondering. Jongeren communiceren dag en nacht met elkaar via sociale media. Zo ook nu. In de loop van de avond is via een actie van enkele jonge meiden #kanjerguusje ‘trending topic’ geworden op twitter in Nederland.
Daar zit je als vader van #kanjerguusje wel even heel stil naar te kijken. Ontroerd. Allemaal tweets met #kanjerguusje. Er zijn soms hele mooie woorden. Die zorgen voor veel emotie.
Gezonde kinderen hebben duizend wensen.
Guusje heeft er maar één.
Guusje heeft er maar één.