Vandaag Vaderdag. Heerlijk uitslapen tot 10 uur. Daarna iedereen in het bed van de ouders met cadeautjes. Zelfgemaakt of gekocht. Elk jaar een feest. Alle kinderen zijn me even lief. Toch anders nu. Zo voelt het. Guusje lekker tegen me aan. Daarna ontbijten. Afbakbroodjes en muziek van Guus Meeuwis op de achtergrond. Ik heb een CD gehad. Ik dacht dat ik alles van Guus had. Blijken er ook nog live-cd’s te zijn.
Na het ontbijt bezoeken aan opa’s en oma’s. Tot 15 uur en dan naar huis. Ik vind het altijd prettig om thuis te zijn. Onze kinderen om me heen. Aan tafel maken Loes en Guusje tekeningen voor Yvonne en mij.
Yvonne en ik drinken een kopje koffie. Loes kijkt trots naar Yvonne. Papa krijgt vandaag cadeautjes. Daarom een tekening speciaal voor mama.
“Wat een mooie tekening. Wie zijn die twee kinderen?”
“Dat zijn Guusje en ik. We zijn buiten aan het spelen.”
“Wie zit daar achter het raam?”
“Dat is papa. Die zit achter zijn computer.”
“En waar ben ik dan?”
“Oeps. Vergeten. Ik teken je er wel even bij.”
Ik werk altijd met lijstjes van dingen die ik nog moet doen. Vandaag werk ik heel wat lijstjes af. Het avondeten is gezellig. Voor Vaderdag is er ijs met aardbeien als toetje.
Yvonne en ik merken dat het voor Guusje belangrijk is om rust te nemen. We moeten proberen daar zoveel mogelijk sturend in op te treden. Meer dan voorheen zullen wij haar dagindeling bepalen.
Pijn blijft een groot probleem. Yvonne zal morgen bellen met het Pijnteam van het AMC.
Het is bijna de langste dag. Yvonne en ik gaan om 20 uur met onze hond Balou een boswandeling maken. We praten over de komende maanden. Het voelt niet goed. Besluiten snel om hiermee op te houden. Voor ons is er nu geen toekomst. Als we thuiskomen zijn daar onze zes kinderen. Guusje en Loes in bed. Anton snel de trap op. Hans achter de laptop. Lisa met iPad. Janneke met mobieltje. Dat is het heden. Daar gaat het om. Nu.