Yvonne is vandaag thuis. Ik ga nog eenmaal naar Avans Hogeschool in ’s-Hertogenbosch. Vorige week officieel afscheid genomen. Vandaag informeel een kop koffie drinken. Prettige gesprekken met aardige collega’s. Tijd tekort. Een chronisch probleem van mij. Al jaren. Wat mij betreft komen er een aantal uren extra in een dag. Vierentwintig is niet genoeg.
’s Middags snel naar Eindhoven. Afspraak met een collega bij mijn nieuwe werkgever. De indruk van de school is positief. Ik heb er zin in.
Guusje gaat in de ochtend naar school. Het gaat best goed. Yvonne haalt haar op in de ochtendpauze. Als Yvonne en Guusje weer thuis zijn, belt het Pijnteam van het AMC. De medicatie wordt aangepast. Laten we hopen dat het helpt.
Om 11 uur is Guusje weer terug op school. Het schooljaar is bijna voorbij en groep 8 bakt pannenkoeken voor de hele school. Daar wil onze dochter graag bij zijn.
In de middag gaat Guusje bij vriendin Nikki spelen. Samen koekjes bakken. Dat zijn spelletjes waar je als vader ’s avonds ook nog plezier van hebt. Zeker bij een kopje koffie smaakt zo’n koekje meer dan goed.
Yvonne gaat in Breda uit eten met alle vrouwelijke collega’s van het OLV Lyceum. Vanaf half 6 ben ik alleen met de kinderen. Ik moet thuis blijven. Bij Guusje zijn. Ik mis mijn dagelijkse boswandeling.
Aan het begin van de avond krijgen we bezoek van scouting. De leiding van het zomerkamp van Guusje en Anton. Nu Guusje niet mee kan gaan, komen ze haar een speciaal kampshirt brengen. De leiding vraagt onze dochter dit shirt volgende week aan te trekken, als ze met Yvonne en mij op bezoek komt. De bedoeling is om volgende week een aantal keren met Guusje een bezoek te gaan brengen aan het kampterrein.
Ik zou met dit zomerkamp meegaan als leider. Mijn zevenentwintigste kamp. Dat gaat het voor mij niet worden. Vind ik het jammer? Natuurlijk, maar de kans om te zorgen voor ons kleine blonde meisje maakt alles meer dan goed. Is het dus jammer? Nee, want Guusje is bij ons. Dat is echt belangrijk.
Laat in de avond gaat de telefoon. Dochter Lisa vanuit Friesland. Ze wil weten of school heeft gebeld. Ik kan het niet laten om te zeggen dat de telefoon een aantal malen is overgegaan, maar dat ik steeds te laat was om op te nemen. Dat is niet waar. Beetje mijn versie van Bananasplit. Zijn onze kinderen inmiddels wel aan gewend. Er is niet gebeld. Nou ja, wel gebeld, maar niet door haar school. Lisa is dolblij. Ze gaat over naar 4havo. Nooit meer Duits en nooit meer Frans. Dan ben je echt heel blij als bètameid.