Het grootste deel van de dag ben ik weg van huis. Op school in Eindhoven. Veel lessen. Gesprekken met collega’s. Ook hier medeleven. Dat is fijn.
Pas tegen 6 uur ben ik thuis. Ik stap binnen. Yvonne kijkt me aan en merkt op dat ik er ‘afgedraaid’ uitzie. Goede typering.
In de keuken vraag ik aan Yvonne: “Hoe is het met Guusje?” Altijd mijn eerste vraag. Yvonne antwoordt dat onze dochter deze ochtend niet naar school is geweest. Te moe. Zijn het de nieuwe medicijnen? Zou kunnen.
In de middag een keerpunt. Veel energie. Een beeld dat we een tijd hebben gemist.
Na het avondeten is Guusje humeurig. Ze stoort zich aan haar broers en zussen. Ze maken veel te veel lawaai.
Om 8 uur naar bed. Slapengaan wil niet goed lukken. Ons kleine blonde meisje is onrustig. We horen dat via de babyfoon. Nu roept ze. Ik snel naar boven. Troost haar. Geef medicijnen. Wat kan ik er met woorden in dit blogbericht aan toevoegen? Niets.