Woensdag 19 oktober 2011

Een tijdje terug hebben Yvonne en ik besloten om Guusje niet te vragen of ze zich goed genoeg voelt om naar school te gaan. Zouden we deze vraag wel stellen, dan moet Guusje gaan nadenken hoe ze zich voelt.

Voel ik me misselijk?

Heb ik pijn?

Zal het lukken op school?

Oproepen van negatieve gevoelens. Gaan we niet doen.

Een zo normaal mogelijk leven voor Guusje. Samen met onze andere kinderen. Op tijd opstaan en naar school. Versnapering mee voor in de pauze.

Verschil met andere kinderen blijft. Zitten in een rolstoel. Extra medicijnen mee tegen de pijn. Een belletje naar huis, als het niet meer gaat.

Maandag bleef Guusje de hele ochtend op school. Vandaag waarschijnlijk niet. School duurt een half uur langer op woensdag. Guusje had een matige nacht. Ze was vaak wakker.

Mijn verwachting komt uit. Om half 12 gaat de telefoon. Ik ga Guusje snel ophalen van school. Vanaf half 9 toch mooi drie uurtjes school.

Terwijl ik Guusje naar buiten duw, valt mijn oog weer op de foto van de doodzieke moeder. Ze zal vrij snel overlijden. Een hele lieve vrouw. Een zorgzame moeder.

Verschillende bloglezers hebben mij laten weten dat ze als kind meemaakten dat een klasgenoot een ouder verloor. Dat maakte veel indruk.

Deze kinderen en leerkrachten krijgen het voor hun kiezen. In dezelfde klas. Een meisje met kanker. Een jongen die zijn moeder verliest.

Terwijl ik Guusje naar huis duw, heeft ze geen zin om te praten. Ze is moe. Na de lunch gaat ze op de bank liggen. Ze slaapt drie uren lang. Guusje tankt bij.

Na het avondeten gaan Yvonne en Guusje naar Margrets Haarmode. Ze nemen pruik en shampoo mee. Wassen en föhnen doet Margret belangeloos. Guusje kan morgen weer naar school als een mooi meisje.