Daarna volgen in de loop van de dag haar grootouders, ooms en tantes. Het is lastig om te voorkomen dat er een grafstemming in de kamer hangt.
Halverwege de middag arriveren onze vijf andere kinderen. We zijn als gezin compleet. Fijn om samen te zijn. In het Ronald Mc Donald Huis zijn twee kamers gereserveerd. Daar overnachten onze kinderen. Samen met Yvonne’s broer René en zijn vrouw Diana.
De afgelopen weken werd thuis veel gesproken over Guusje’s grootste wens: een bezoek aan The Wizarding World of Harry Potter. Organisatie Doe Een Wens zou deze in vervulling laten gaan. Hoogtepunt van de wensreis zou Olivander’s Wand Shop zijn. Hier wilde Guusje een toverstaf kopen.
De afgelopen weken had Guusje vaak moeite met slapen. Ik fantaseerde dan met haar over ons bezoek aan The Wizarding World of Harry Potter. Keer op keer sprak ze over Olivander’s Wand Shop. Haar droom: een eigen toverstok.
In de ochtend vraagt Guusje aan mij of we nog naar The Wizarding World of Harry Potter gaan. Wat moet ik antwoorden? Ik weet het niet goed. Ik geef aan dat ze nu niet kan gaan. Daarvoor is ze te ziek.
Rond 20 uur melden zich twee dames van Doe Een Wens. Guusje gaat niet naar de wereld van Harry Potter. Deze wereld komt naar haar toe. De dames hebben prachtige cadeaus bij zich. De belangrijkste voor Guusje: de toverstok van Harry Potter en de toverstok van Hermelien. Een groot compliment voor Doe Een Wens. Een eigen toverstok voor Guusje. Een kleine tovenares. Te ziek om te vliegen.
De hele dag flitsen berichtjes voorbij op mijn iPhone. Enorm veel mensen die onze dochter Guusje steunen. Hopen dat ze het gaat redden. Hopen op een wonder. Het past wel bij onze dochter. Ze blijft hopen. Tegen beter weten in. Als je tien bent, is het leven een sprookje. Die lopen goed af voor de hoofdpersoon. Dit is Guusje’s eigen sprookje.
De zorg voor Guusje is gericht op het geven van comfort. Helaas heeft onze dochter nog altijd pijn. Laat in de avond hebben Yvonne en ik een gesprek met een arts en een verpleegkundige. Een indringend gesprek. De medicatie ter bestrijding van de pijn moet verder worden verhoogd om Guusje comfort te geven.
Gisteren heb ik tegen Guusje gezegd dat papa en mama kunnen begrijpen dat het niet meer gaat. Als ze wil gaan, dan mag ze gaan. Wij vinden het goed.
Toch hebben Yvonne en ik het idee dat Guusje niet op kan geven. Zo kent de arts Guusje ook. Blijven doorgaan. Niet opgeven.
Het is afwachten. Wanneer komt het moment dat ze klaar is om te gaan? Guusje neemt zelf deze beslissing. Dat typeert haar karakter. De arts vat het samen: haar leven is van haar.