Vandaag ben ik stil op twitter en facebook. Ik trek me terug op mijn kamer. Ik ben bezig met het lezen van het verhaal van mijn blog. Links en rechts pas ik wat aan. Het is veel werk. Een paar dagen terugtrekken in een klooster zou handig zijn. Dan zou ik flink door kunnen werken aan de tekst. Dat is voor mij geen optie. Ik ben veel te graag samen met ons gezin.
Vandaag gaan we voor het eerst samen weg. Papa, mama en vijf kinderen. Tegen het einde van de middag stappen we in de auto. We gaan naar Lelystad. Daar wordt Sta Op Tegen Kanker opgenomen. Een rechtstreekse uitzending op TV. Wij hebben kaartjes gekregen. De weg is druk en lang.
Bij binnenkomst horen we waar we zitten en ontvangen we t-shirts. Hier staat op: ik herdenk. Confronterend maar mooi. We zijn hier immers ter nagedachtenis aan Guusje. De avond is veel emotioneler dan ik me had kunnen voorstellen. In het begin komen foto’s voorbij. Enkele keren KanjerGuusje. Dat heeft impact. Zo ook later. Dan komt het spotje op het scherm waarin ik mensen oproep om KWF Kankerbestrijding te steunen. Tranen bij de dames. Het is ook niet niks. Papa spreekt over hun zusje. Guusje komt ook nog eens groot in beeld.
Het is een beladen avond. We missen Guusje enorm. Ik vooral haar karakteristieke vrolijke lachje achterin de auto. Ondanks verdriet kunnen we samen toch nog lachen. Op de terugweg zien we een poster die reclame maakt voor een winkelcentrum. Dat kan volgens onze zoon Hans. Reclame maken voor een winkelcentrum. Op de poster staan echter twee vrolijk lachende jongens die er naar toe gaan. Volgens Hans kan dit niet.
