Dinsdag 20 december 2011

Gisteravond kwamen we thuis. Janneke had samen met vriendin Daphne ons huis in kerstsfeer gebracht. Dat is heel fijn. Toch ontbreekt bij mij dit jaar het kerstgevoel. Ik heb CD’s met kerstmuziek. Ik zou niet meer weten waar ze liggen. Ik ga ze niet zoeken.

Yvonne en ik gaan deze ochtend wel eten bestellen voor kerstmis. We gaan het gezellig maken. Ik weet zeker dat we ook veel gaan lachen. Dat hoort gewoon bij de Van Gorpjes. Ruzie maken trouwens ook. Het is hier ‘the sound of music’ niet.

Ik heb een rustig dagje. Ik rijd wat op en neer met boeken. Bij Bruna Dongen breng ik een doos met boeken. Hierdoor heb ik mooi de kans om een kopje koffie te drinken bij het Cambreurcollege. Daar heb ik een aantal jaren gewerkt. Het weerzien met collega’s doet me goed. Ik laat een boek achter in de personeelskamer. Ik ben trots op mijn boek.

De hele dag komen er tweets voorbij. Ik vind het fijn om te lezen hoe enthousiast mensen zijn, als ze het boek ontvangen. Vandaag levert Bruna alle online bestelde boeken uit, mits ze maandagmiddag voor 4 uur besteld waren. Verder wordt de mogelijkheid besproken om misschien nog deze week in een winkel van Bruna te gaan signeren. Het ontmoeten van lezers vind ik prettig.

De dag verloopt rustig. Ik zie kans om een boswandeling te maken met de hond. De rust voelt goed. Aan het begin van de avond pak ik mijn mailbox aan. Erg veel e-mails. Ik probeer ze allemaal weg te werken. Dat valt niet mee.

Er zijn veel e-mails over het boek. Ik wil graag weten wat lezers van het boek vinden. Daarom maak ik daarvoor een nieuw e-mailadres aan: boek@kanjerguusje.nl. Mensen die graag met mij willen corresponderen als auteur van het boek over Guusje, kunnen daar een mailtje naar toe sturen. Ik wil deze mailtjes graag bij elkaar houden. Zo komt er een beetje structuur in de vele mailtjes die ik dagelijks ontvang.

’s Avonds bel ik met mijn twee zussen. Mijn oudste zus woont in Venray. Mijn jongste zus in Den Haag. Het ene gesprek gaat alleen maar over computers. Het andere gesprek krijgt een onverwachte wending. Ik word plotseling emotioneel en niet zo’n beetje. Het gemis van Guusje zit diep. Ik zie op tegen de feestdagen. Ik merk dat ik het zo fijn vind als mensen ook iets aan Guusje schenken en niet alleen aan onze levende kinderen.

Ik zal een voorbeeld geven. Een tijdje geleden kwam sinterklaas met pieten op bezoek. Zij spraken op normale wijze over Guusje en zij hadden ook een cadeautje voor haar meegenomen, net zoals voor onze andere kinderen. Toen we sint en pieten hadden uitgezwaaid, waren er tranen en een tevreden gevoel.

Ik had het me nooit voor kunnen stellen, maar nu ik Guusje mis, moet ik er niet aan denken dat ons kleine blonde meisje geen cadeautjes meer krijgt met sinterklaas, kerstmis of haar eigen verjaardag. Al is het maar een eenvoudige kaars. Het gaat om het gebaar. Guusje is van ons. Ze hoort bij ons. Zoals Lisa zei in de uitzending van Hart van Nederland: ‘Ik heb nog altijd drie zusjes en twee broertjes.’ Alleen met Guusje erbij zijn wij als gezin compleet. Ze zit voor altijd in ons hart.