Loes zegt: ‘Wij lusten geen marsepein.’
Yvonne vult snel aan: ‘Maar wat zei je thuis?’
Loes: ‘Ik wil de taart delen met de kindjes in mijn klas. Ze zijn zo lief voor mij.’
Een mooie kerstgedachte.
Thuisgekomen ga ik
naar boven. Daar ligt een grote stapel post op mijn bureau. Die moet maar eens
worden weggewerkt. Misschien is hier het woord ‘verwerken’ wel een keer op z’n
plaats. Ik hoor het vaak: verwerken van verlies van Guusje. Ik vind het vreemd
klinken. Die stapel post op mijn bureau kan verdwijnen en daarna is het klaar
en denk ik er niet meer aan. Dat is verwerken.
Guusje neem ik
voor altijd met me mee. Sterven is een omgekeerde geboorte. Na haar geboorte kon ik Guusje aanraken en kreeg ze een plaats in mijn leven. Na haar dood kan ik Guusje niet meer
aanraken, maar ze verdwijnt nooit meer uit mijn leven. Ze blijft voor altijd
bij me. Elke dag. Zolang ik leef. In mijn hart. Verwerken kan ik haar niet.
Gelukkig maar.
Aan het begin van
de middag bezoek van kunstenares Doortje IJpelaar. Ze brengt de urn voor
Guusje. Als ik beneden kom, zit Doortje aan tafel. Yvonne zet koffie. Een
bruine doos op tafel. Daarin zit de urn.
‘Spannend’, zeg
ik.
‘Ik vind het ook
spannend’, benadrukt Doortje.
Ze opent de doos
en haalt de urn eruit. Deze is groter dan ik had verwacht. Mijn mond valt open.
Doortje heeft de urn prachtig beschilderd. Ik ben blij. Yvonne is sprakeloos. Dit
is Guusje. Helemaal. Ik zie dat Doortje geroerd is door onze reactie. Haar
geschenk voor Guusje.
Yvonne en ik
vinden dat het tijd is voor een boswandeling. Het is rustig in het gebied
tussen de IJsbaan en de Roestelberg. We praten over het gemis van Guusje.
Andere jaren verheugden we ons op het kerstfeest. Dit jaar niet. Ook geen
kerkbezoek. We hebben steeds minder op met de kerk. Het is meer en meer een
mooi groot gebouw dat je ziet vanuit onze woonkamer. Het kindermisbruik en de
standpunten over homo’s en euthanasie stuiten ons tegen de borst. Bij Guusje’s
overlijden is geen sprake geweest van euthanasie. Guusje was daar wel
voorstander van bij ondraaglijk lijden. Stel dat het zover wel was gekomen, dan
was ze nooit meer welkom geweest in de kerk. Daarom is de kerk ook niet meer
welkom bij ons.
Halverwege de
middag weer telefoon. Dit keer over Selexyz Gianotten. Deze winkel in Tilburg
is uitverkocht. Ze zijn niet de enige. Ik weet via Twitter dat meer winkels op
verschillende plaatsen in Nederland door hun voorraad boeken heen zijn. Ik vind
dat jammer. Veel verkopen is mooi voor het goede doel. Niet fijn voor de mensen
die het boek nu willen hebben. Bij Bruna Kaatsheuvel ligt nog voldoende
voorraad. Daar kan ik een doosje ophalen.
Als ik bij Bruna
kaatsheuvel binnenstap en vertel wat ik kom doen, kijkt eigenaar Frank
bedenkelijk. Volgens hem gaat het echt hard. De verkopen zijn hoger dan
verwacht. Eerst gaat hij de huidige voorraad tellen voordat ik het doosje
meeneem. De tweede druk gaat er komen. Dat is wel zeker. Frank vraagt me of ik
in ben voor nog een signeersessie. We spreken af voor zaterdagmiddag 14 januari
in Bruna Rijen.
De hele avond heb
ik geen verplichtingen. Alleen een doosje met boeken wegbrengen naar Selexyz
Gianotten in Tilburg. Daarna ga ik op de bank zitten met mijn laptop. Ik wil
graag de mailtjes gaan lezen die zijn binnengekomen op boek@kanjerguusje.nl. Er staan 160
e-mails klaar om gelezen te worden. Ik besluit om toch eerst mijn blog te gaan
schrijven over vandaag.
Het is rustig in
de huiskamer. Onze drie oudste kinderen hebben kerstgala. Dat betekent dat de
papataxi na middernacht nog een ritje voor de boeg heeft. Op TV ‘The Voice of
Holland’. Ik kijk even op Twitter voordat ik ga bloggen. Voor ik het weet, zit
ik bijna de hele avond op Twitter.