De bel gaat.
Yvonne doet open. Ze neemt een bos bloemen in ontvangst. Ik vraag waarom we een
bos bloemen ontvangen. Yvonne zegt dat de bos voor mij is. Voor mij? Bloemen?
Ik kijk naar het kaartje. Winnaar van de Selexyz Publieksprijs 'Beste boek van 2011'. Voor het
verhaal over Guusje.
Ik ontvang veel
complimenten. Vooral via Twitter, op Facebook en in e-mails. Ik denk terug aan
begin december. De twijfel. De onzekerheid. Vinden mensen het boek wel mooi?
Het begint tot me door te dringen. De tweede plaats in de top van Bruna. De titel
Twitteraar van het Jaar. De Publieksprijs bij Selexyz. Mensen, jong en oud, sluiten
Guusje in hun hart. Een eerbetoon aan ons kleine blonde meisje.
De hele dag ben ik
aan het rommelen. Met kleine dingen ben ik te lang bezig. Ik ben weinig
productief. Aan het einde van de middag rijd ik samen met Yvonne naar
Amersfoort. Vanavond signeersessie bij Bruna. Een sympathieke eigenaar. Hij
heeft het boek niet gelezen. Wel doneert hij per verkocht exemplaar een extra
bedrag aan Stichting KanjerGuusje.
Guusje overleed op
30 oktober. In de kamer naast Guusje lag een jongen. Zijn vader staat ineens
voor mijn tafeltje. Een bijzondere ontmoeting. Zeker omdat de vader weet dat
zijn zoon zal sterven. Leven tussen hoop en vrees. Je wil er niet aan denken,
maar sommige mensen kunnen niet anders. Ze hebben niets te willen. Ik spreek de
wens uit dat de vader zo lang mogelijk van zijn zoon kan genieten. Vader merkt
op: ‘Maar niet tegen elke prijs. Er moet wel sprake zijn van kwaliteit van
leven.’ Deze man houdt van zijn kind. Dat hoor ik. Dat zie ik. Worstelen met het onmogelijke: loslaten van zijn zoon.