Yvonne en ik lopen
binnen bij Bruna. Yvonne rekent af bij de kassa. Ik bewonder de toren met
topboeken. Drie weken geleden startte de verkoop van het boek over Guusje. Nu
straalt ze op nummer 1. Via Twitter zie ik dat bij Selexyz het boek een sticker
heeft: beste boek van 2011.
Bij de Bruna raken
we in gesprek met een dame. Ze verloor tien jaar geleden haar zoon aan
leukemie. Ik wil weten hoe zij het verlies van haar zoon ervaart. Helaas moeten
we het gesprek afbreken. Om 1 uur worden we in Spakenburg verwacht. We snellen
naar huis. Lunch en auto in. Langer dan een uur rijden.
Vanmiddag de
Thomas Memorial. Op 28 december 2010 overleed Thomas. Hij had kanker. Thomas
was gek op voetbal. Voor zijn dood kreeg hij zijn droomwedstrijd. Vanmiddag
wordt Thomas’ droom opnieuw gespeeld. We zijn uitgenodigd als VIP. Net zoals
andere families met kanjer- en koesterkinderen.
Voor de wedstrijd
ontmoeten we lotgenoten in een sporthal. Bij binnenkomst klinkt Guus Meeuwis.
Yvonne wordt overvallen door emoties. Ik voel een druk op mij borst. Ik zie veel
vertrouwde gezichten. Deze mensen kende ik een jaar geleden niet. We zijn
lotgenoten. Leven allemaal in de wereld van kinderen met kanker, ook al is zoon
of dochter overleden. Voor ons gezin ging de poort naar die wereld open op 31
maart. Daarna ging de deur achter ons dicht. Onze wens is teruggaan door die
poort, maar dat gaat niet. Nooit meer. De poort is achter ons gesloten. Definitief.
De hele middag gesprekken
met lotgenoten. We hebben een band. Geen begrip maar echt begrijpen. We zijn
allemaal terug moeten keren naar de essentie van het leven. Als je hoort dat je
kind een kanjer is, ga je anders in het leven staan. Guusje’s ziekte en haar
dood hebben mij veranderd. Hoe? Dat weet ik nog niet. Wel dat de verandering radicaal
is.
Ik merk het aan
kleine dingen. Vroeger kocht ik elke maand een staatslot. Hopend op een grote
geldprijs. Sinds 31 maart koop ik nooit meer een lot.
Ik ervaar de
verandering van binnen ook vanavond. Een vriendin wordt 50. We gaan naar het
feest. Iedereen heeft plezier. Ik praat volop maar deel niet in de feestvreugde.
Wel aan de buitenkant. Niet van binnen. De glans is eraf. Ik denk zelfs voor
altijd.