Afgelopen week spraken
Yvonne en ik over het gat dat in ons gezin is geslagen door de dood van Guusje.
Mensen die ons gezin niet kennen zien vier kinderen en een nakomertje. De
leeftijden zijn 17,16, 14, 12 en 8. Het verschil tussen Anton (12) en Loes (8)
is groot. Ze spelen niet met elkaar. Maken dus ook geen ruzie. Guusje was een
pittige tante. Ze maakte vaak ruzie. Met Anton. Met Loes. Ze was voor beiden
ook een speelkameraad. Samen met Anton op de Wii. Samen met Loes met de
barbies. Guusje wordt gemist. Voor de lol en voor de herrie.
Anton gaat volgend jaar
naar de middelbare school. Yvonne en ik bezoeken samen met hem de open avond
van het Moller in Kaatsheuvel. Ook hierbij missen we Guusje. We hadden vooraf
een beeld van deze avond. Guusje in groep 7. Anton in groep 8. Samen met Guusje
en Anton open avonden bezoeken. We gingen er altijd vanuit dat nog drie
kinderen naar de middelbare school zouden gaan. Na Anton volgt enkel Loes.
Duurt nog vier jaar.
We komen pas na half 9 de
school uit. Anton ziet het Moller wel zitten als zijn toekomstige school. Ik
verlang naar bankhangen. Volgens Yvonne gaat dat niet lukken. Ik vraag waarom
niet. Anja komt op bezoek. Samen met Marcel en Xena. Met Anja kan ik uren
praten. Dat wordt inderdaad niet uitrusten. Pas na middernacht zwaaien we ons
bezoek weer uit. Een avondje goed gesprek. Wel vermoeiend. Ik plof op de bank. Diepe
zucht. Een eerste moment van rustig zitten.
Ik denk terug aan de open
avond. Yvonne was ooit leerling op de nieuwe school voor Anton. Haar leraar
Nederlands vertelde een verhaal over een moeder die haar dochter verloor. Die
zei dat haar leven vanaf het verlies bestond uit twee delen. Net zoals de
jaartelling in de geschiedenis. Voor en na Christus. Zo bestond haar leven uit de
jaren voor de dood en de jaren na de dood van haar dochter. Zo bestaat ons leven voortaan
uit twee delen: voor en na Guusje’s overlijden. Guusje’s dood markeert ons
leven.