Ik word wakker met hoofdpijn. De verwarming is aan op de slaapkamer.
Gisteravond vergeten dicht te draaien. Yvonne gaat Loes ophalen. Ze had een
weekendje van scouting. Op Twitter komen berichtjes voorbij over de film
‘Achtste-groepers huilen niet’. Ik zou de film graag willen zien. Samen met ons
gezin. Alleen met mensen die weten over Guusje. Weet zeker dat het verhaal veel
emoties bij me oproept. Als ik naar de trailer kijk, voel ik de tranen hoog
zitten.
De hoofdpijn krijg ik er niet onder. Ook niet na een boswandeling. ’s
Middags ga ik naar mijn kamer boven. Neem twee paracetamols in. Morgenavond een
lezing bij SMC013. Ik ben in het programma als spreker toegevoegd. Ik heb een
kwartier gekregen om mijn verhaal te houden. Over de positieve kracht van
social media. Vijftien minuten spreektijd betekent dat de ‘kunst van het
weglaten’ belangrijk is. Keuzes maken: dat vertel ik wel en dat juist niet.
De rest van de dag luieren. Echt zondag. Af en toe wat doen.
Bijvoorbeeld wijzigingen doorgeven voor de website van Stichting KanjerGuusje. Het
adres is www.stichtingkanjerguusje.nl.
Er speelt zich vandaag nog meer af op internet. Het boek heeft een
eigen pagina op Facebook. Meer dan achthonderd lezers met een account hebben
aangegeven dat ze het boek ‘leuk vinden’.
Tot slot overschrijdt de teller van het blog de grens van 6,5 miljoen.
Iemand schreef onlangs: een van de best bezochte blogs ooit. Het blijft
overweldigend.
Ik heb het idee het gevoel van missen op sommige dagen zwaarder is dan
op andere. Vandaag voelt als heel erg missen. Zaten de tranen al hoog in de
ochtend bij het zien van de trailer van de film ‘Achtste-groepers huilen niet’.
Ze blijven hoog. De hele dag.
