Het valt thuis niet iedereen op dat ik naar de kapper ben geweest.
Janneke zit even later op Twitter. Ze zegt: ‘Ik lees dat je naar de kapper bent
geweest.’
Rond half 12 vertrek ik. Zonder Yvonne. Ze heeft andere afspraken. Na
een korte stop in Utrecht arriveer ik om half 2 in Nieuw-Vennep. Ik signeer bij
Bruna De Symfonie. De verkoop van boeken komt volledig ten goede aan Stichting
KanjerGuusje. Eigenaar Jan is een enthousiaste man die van zijn hobby zijn
beroep heeft gemaakt.
Een uur signeren wordt twee uurtjes. Zoals elke week bijzondere
ontmoetingen. Later wordt erover geschreven op andere blogs: Bekendheid en Lily
Toen Guusje nog leefde, gaf ik een interview aan Jill en Rosamaria. Ze werkten aan een profielwerkstuk over kinderkanker. Inmiddels hebben ze alle informatie verwerkt tot een tijdschrift. Hiervan overhandigen ze mij een exemplaar. Het ziet er prachtig uit. Als ik vraag naar het cijfer, hoor ik dat ze een 8,5 hebben gekregen. Zo’n cijfer hoort bij Guusje.
Na de signeersessie ga ik eten bij de familie Huizinga. Guusje en Xena
zijn lotgenoten. Guusje heeft het helaas niet gered. Met Xena gaat het steeds
beter. Dat doet me goed.
Het is gezellig en het wordt laat. Anja en ik zouden nog uren kunnen
praten. Onderweg naar huis passeer ik het AMC. Ineens voelt het weer als zondagavond
30 oktober. De avond dat Yvonne en ik voor de laatste keer met Guusje terug
naar huis reden. Ik zet de CD op met liedjes van de crematieplechtigheid. Ik
hoor Guus Meeuwis woorden zingen die passen bij mijn gevoel van vandaag.
Ineens woedt er orkaankracht
op de open zee we dansen
als een speelbal op de golven mee
ik zou je willen redden
maar de zee heeft overmacht
en ik zie je verder drijven
als een schip in de nacht
En ineens is het voorbij
en is er geen later
en ineens is het geen storm
in een glas water
maar een somber weerbericht
en het anker wordt gelicht
jij drijft weg met de haven in zicht