Hoe benader je iemand die een ouder, broer, zus of kind verliest? Niets zeggen is de makkelijke weg. Uit angst om de ander te kwetsen. Maar doen alsof er niets gebeurd is, is juist kwetsend.
Wat kun je zeggen?
Mijn advies is niet: hoe gaat het met je? Waarom niet? Omdat deze vraag
bijna nooit kan worden beantwoord. Stel dat ik deze vraag nu aan jou stel. Wat
zeg je dan? Je moet waarschijnlijk diep nadenken. Beter kun je vragen: hoe gaat
het vandaag met je? Dan beperk je je tot ‘nu is nu’. Je bakent de vraag af tot
het gevoel van vandaag. Je kunt ook openen zonder vraag. Met een mededeling.
Voorbeelden zijn ‘je hebt veel meegemaakt’ of ‘sterkte, ik leef met je mee’.
Een gesprek volgt vaak vanzelf.
Yvonne is thuis
voor lunch. Ik ga mijn nieuwe bril ophalen in Tilburg. Loes gaat mee. Ze kletst
honderduit in de auto. Over Guusje. Ze mist haar grotere zus. Ik vind het
prettig dat Loes over Guusje spreekt. Als ik thuiskom, laden we de auto’s in. We
vertrekken richting het noorden. Toen ik verkozen werd tot Twitteraar van het Jaar kreeg ik een weekendje Landal cadeau. Tijd om dat cadeau maar eens uit te
pakken.
Bij vakantiepark ’t Loo aangekomen, kunnen we de receptie niet vinden. Best vreemd. Zo groot is
het park niet. We parkeren de auto. Al lopend komen we bij de receptie. We
melden ons en ontvangen de sleutels. Vervolgens rijden Yvonne en ik in onze
auto’s naar het huisje. Onze kinderen gaan te voet. Even later zie ik ze lopen.
Het beeld klopt niet. Ik mis dat gezellige blonde meisje dat vorig jaar naar de
dokter ging.
