Woensdag 29 februari 2012

Gisteren was ik vrij. Vandaag werken. Een gewone dag in een ongewoon leven. Zonder Guusje. Leven zoals het niet zou moeten zijn. Zoals het is. Voor Yvonne, voor onze kinderen en voor mij.

Aan het einde van de middag kom ik thuis. Meteen door naar Tilburg. Een afspraak met Hellen Tonglet. Haar praktijk heet ‘Alle sterren aan de hemel’. Anton kan zich moeilijk concentreren door Guusjes dood. Wij willen graag dat Hellen hem gaat helpen. Hoe leef je verder na het verlies van je zusje? Vroeger was zwijgen vaak het medicijn. Met vervelende bijwerkingen op latere leeftijd.

Vandaag een intakegesprek met Anton, Yvonne en mij. Hellen stelt zich voor. Ze verloor haar vader toen ze 6 was. Bijna vijftig jaar geleden. Het voelt voor haar als gisteren. De dood van een geliefde verwerk je niet. Die neem je mee in de verdere reis die ‘je leven’ is.

Het valt me tijdens het gesprek op dat Anton goed onder woorden kan brengen wat hij vindt, voelt en denkt. Ook wanneer vragen hem niet duidelijk zijn.

We komen thuis. Op mijn bureau een stapel brieven. Mijn mailbox stroomt over. Veel e-mails. Ook vanavond geen tijd. Ik stel een automatisch antwoord in voor elke mailtje dat binnenkomt. Misschien kan ik in het weekend reageren. Nu te druk. 


Op Twitter is het ook druk. Ik zie een tweet met een verwijzing naar de uitzending van TV Limburg. Gisteren opgenomen en op televisie uitgezonden. Juul Habraken zingt haar lied voor Guusje. 

Om half 7 gaan we naar restaurant De Lakei. Er is geen enkel tafeltje vrij op deze derde benefietavond voor Stichting KanjerGuusje. De bestuursleden van de stichting zijn er ook. Tijdens het eten vergaderen we kort. Na het hoofdgerecht houd ik een korte toespraak. Daarna ga ik langs de tafeltjes. Maak een praatje met de gasten.

Vermoeid komen we thuis. Vrijdagmiddag overhandigen eigenaars Marco en Sandra van restaurant De Lakei een cheque aan Stichting KanjerGuusje. Welk bedrag? Dat horen we vrijdag.