Dinsdag 12 juni 2012

Ik rijd naar Amsterdam. Onderweg denk ik aan Sanne. Ik ken het meisje niet. Wel haar ouders en zusje. Ze wonen in Dongen. Vlakbij Kaatsheuvel. Sanne overleed een jaar geleden. Ze had kanker. In onze directe omgeving ken ik bijna geen ouders waarvan het kind overleden is aan kanker. Daarom ben ik zo blij met Twitter en Facebook. Hierdoor heb ik het gevoel niet alleen te zijn. Emoties worden virtueel gedeeld.

Sanne was vorig jaar een van de eerste kinderen die mij deed realiseren dat ook Guusje zou kunnen overlijden. De dood kwam dichtbij. Nog geen tien kilometer van Kaatsheuvel. Ook kanker. Ik probeerde er maar niet te veel bij stil te staan. Toch spookte de gedachte steeds door mijn hoofd.

Aan het eind van de avond lig ik uitgeteld op de bank. Het was een drukke dag. Ik denk na over vandaag. Ik moest mezelf vaak dwingen tot concentratie. Proberen niet steeds aan Guusje te denken. Dat lukt aardig. Soms ga ik zelfs helemaal op in mijn werk. Er zijn ook momenten dat dwingen niet lukt. Ik ben ook maar een mens.

In de loop van de avond ben ik via Twitter getipt: een documentaire over ouders die hun dochter verliezen bij een verkeersongeval. Ik heb het opgenomen. Het is rond middernacht. Yvonne en ik kijken samen. Ik betrap mezelf op de gedachte: wat erg voor die mensen. Om vervolgens te voelen dat ook wij onze dochter missen. Af en toe wrijf ik door mijn ogen. De tranen weg. Ik zie de moeder vertellen. Ze had zichzelf een jaar gegeven. Daarna doorgaan op de oude manier. Ze beseft het gaat niet. Ze kan haar meisje geen plekje geven. Ze neemt haar mee. Elke dag weer.