Donderdag 21 juni 2012

Ik ben aan het werk. Heerlijk rustig. Flink doorwerken. Alleen Janneke is thuis. Die ligt in bed met pijn. Gevolg van een ingreep door de kaakchirurg. Yvonne heeft met Anton en Loes een afspraak bij rouwtherapeute Hellen Tonglet. Aan het einde van de ochtend komen ze thuis. De behandelingen door Hellen worden helaas niet vergoed door onze zorgverzekeraar, maar ze zijn hun geld waard. Anton zit goed in zijn vel. Loes minder. Ze is pas 8 en begrijpt waarschijnlijk nog minder dan wij hoe het kan dat haar zus er nooit meer zal zijn. Hulp is nodig.

Na de lunch rijd ik naar kantoor. In de auto geen radio aan. Juist dan kan ik rustig nadenken. Bijvoorbeeld over de impact van Guusjes dood op onze kinderen. In november heeft een klasgenoot tegen Lisa gezegd: ‘Daar ben je toch wel overheen. Dat is al twee weken geleden.’ Een opmerking uit onbegrip, maar wel een ‘klap in het gezicht’ van onze dochter Lisa. Hoe zorg je voor meer medeleven? Onze kinderen rouwen dagelijks om de dood van hun zusje. Ook acht maanden na haar overlijden.

Ik ben op tijd thuis voor het avondeten. Daarna ga ik weer aan het werk. Loes vraagt of ik wil voorlezen. We kruipen samen in het grote bed. Loes duwt een boek in mijn handen van ‘Wipneus en Pim’. Een boekenlegger geeft aan waar ik gebleven ben. Ik lees voor. Eén hoofdstuk. Niet genoeg volgens Loes.

‘Dat is lang geleden, papa.’

‘Dat klopt. Weet jij nog wanneer we in dit boek begonnen zijn?’

‘Toen Guusje nog leefde.’

‘Zo lang geleden. Nee, dat kan niet. Niet zo lang.’

‘Guusje was nog niet ziek.’

‘Ik moet gewoon elke avond weer voorlezen.’

‘Dat vind ik ook.’

Als Loes naar bed is, kijk ik op Twitter. Ik volg veel mensen uit de wereld van kinderen met kanker. Vanavond tegenstrijdige berichten. Lieke is 8 en overlijdt vandaag. Kyra is 9 en begint morgen aan de laatste van 18 chemokuren. Twee levens uit de wereld van hoop en angst.

Dit is mijn 500ste blogbericht. Elke avond schrijven. Vanaf de dag dat we binnenkwamen door De Poort. In een wereld die in eerste instantie een parallelle werkelijkheid leek. Iemand zei laatst: ‘Ik zou het niet kunnen. Zo belastend om elke dag te moeten schrijven.’ Voor mij gaat het woord ‘moeten’ niet op. Ik vind het fijn om elke dag weer mijn persoonlijke verhaal te delen. Over Guusje. Haar kanker en haar dood.

Vandaag zag ik dat Selexyz een lijst heeft gemaakt van ‘buitengewoon indrukwekkende boeken voor de zomervakantie’. Een lijst met mooie titels. Daartussen ook het meisje met de roze pet. Onze KanjerGuusje. Hoop dat deze zomer veel mensen haar verhaal zullen lezen.