Maandag 18 juni 2012

Het regent. Ik kijk langs de gordijnen naar buiten. Lisa en Hans moeten naar school. Omdat ze niet van suiker zijn, kunnen ze fietsen. Dat zeg ik altijd, maar dit is te erg. Het komt met bakken naar beneden. Het onweert zelfs. De papataxi gaat rijden. Voor deze ene keer. Even later zitten we in de auto. We passeren een vriendin van Lisa op haar scooter. Die komt straks drijfnat aan op school.

Balou is jarig

Een deel van de dag werk ik thuis. Daarnaast verzorg ik een gastles bij de opleiding Verpleegkunde van het ROC Mondriaan in Delft. Ik kan de school niet goed vinden. Daardoor arriveer ik tien minuten te laat. De studenten zitten op me te wachten. Ze wisten dat ik zou komen. Ze hadden op Twitter gelezen dat ik onderweg was.

Ik heb het verhaal een aantal keren aan studenten verteld. Mijn eerste vraag is altijd of er studenten zijn die verlies binnen het gezin hebben meegemaakt. De groep is groot. Toch steken slechts 2 studenten hun vinger op. 


De groep luistert geboeid en stelt vragen. Vragen die ik vaker heb gehoord: was het Guusjes wens om gecremeerd te worden? Vragen die nieuw zijn: wat schrijf je op een kaartje, als iemand overleden is?

De docente koopt 15 boeken KanjerGuusje. Ze schenkt 1 exemplaar aan studente Yvonne. Zij tipte de docente over mijn verhaal. De andere exemplaren kunnen de studenten verdienen. De opdracht is: zet op papier wat je geleerd hebt van deze les. De studenten met de beste verhalen krijgen een boek.

Aan het eind signeer het exemplaar voor studente Yvonne. Een andere studente vraagt of het geven van gastlessen me helpt bij het verwerken van Guusjes dood. Ik leg uit dat ik moeite heb met het woord ‘verwerken’. Het doet me denken aan het opruimen van de was. Als je klaar bent, denk je er niet meer aan.

Ik spreek inderdaad graag over Guusje. Ik kan me voorstellen dat andere vaders van een overleden kind de kans niet krijgen. Ook al hebben ze de behoefte. Zit je omgeving wel te wachten op weer een verhaal over jouw overleden kind? Wat denkt de omgeving? Hij praat niet over zijn overleden kind. Laat ik er maar niet over beginnen, want dan denkt hij er weer aan. Dan wordt hij verdrietig. Misschien wil hij er wel niet over praten. Zwijgen ligt voor de hand.

Reactie van studenten op Twitter

Na school speelt Loes met een vriendinnetje. Ze dansen op muziek in de woonkamer. Tussendoor bewonderen ze de urn en de foto’s van Guusje. De vriendin vraagt of de as van Guusje nog in het water wordt gegooid. Loes snapt niets van deze vraag. Yvonne legt later uit dat as soms wordt verstrooid. Dat gaan wij niet doen. Guusje wilde na haar dood mee naar huis.

Na het avondeten afsluiting van het seizoen bij toneelgroep Dramarij. De groep speelde het toneelstuk Jobje. Opgedragen aan Guusje. Hiermee is 175 euro opgehaald voor Stichting KanjerGuusje. Weer een mooie bijdrage aan het goede doel. De wereld mooier maken voor kinderen met kanker.

Een boodschap van de kinderen van Dramarij voor Guusje