Woensdag 27 juni 2012

‘Waarom is mijn fiets versierd?’

‘Dat merk je dadelijk wel.’

Om half 8 klinkt de voordeurbel. Moeders en klasgenoten van Anton. Hij wordt opgehaald. Zijn laatste schooldag. Een uur later staan Yvonne en ik bij school. Daar komt groep 8 aan. Op versierde fietsen. De laatste schooldag is een halve, maar wel een bijzondere.

Ik werk thuis. Om half 12 ga ik weer mee naar school. Ik spreek een vader van een meisje uit de klas van Anton. Ik vraag of hij vandaag ook thuis werkt. Hij antwoordt dat hij ontslagen is. Hij relativeert zijn ellende. Het kan altijd erger. Doen mensen vaak, als ze mij spreken. Het is een gezellig afscheid. Toch zie ik emotie bij Yvonne. Niet vanwege Anton. Ze weet dat Guusje hier niet zal staan. Tussen haar klasgenoten. Volgend jaar groep 8.

De hele middag werk ik thuis. Ik neem pauze, als Joris Theunissen koffie komt drinken. Hij reed Alpe d’Huzes met Guusje op zijn bagagedrager. Bijzonder om hem te ontmoeten. Joris was voor mij een onbekende. Tot hij op zijn persoonlijke pagina van ‘Opgeven is geen optie’ schreef dat Guusje een bijzonder plaatsje innam in zijn hart.

In de loop van de middag heb ik contact met de vormgevers van CO2 Premedia. Binnenkort gaat KanjeGuusje verschijnen als eBook. CO2 Premedia gaat weer de opmaak verzorgen.

’s Avonds is er voor groep 8 een verrassingsfeest. Het woord ‘verrassing’ is niet van toepassing. Ergens zat er een lek in de informatiestroom. Gisteren wist Anton ons al te vertellen dat er vanavond feest zou zijn. Er staan grote partytenten en een tap bij de ouders van een klasgenote van Anton.

De gesprekken zijn gezellig. Naast werk en vakantie wordt er ook over Guusje gesproken. Haar dood is hier geen taboe. Verdriet is bespreekbaar. We vermaken ons tot middernacht met bier en bitterballen. Net als bij het buurtfeest van zaterdagavond drink ik weer enkele pilsjes. Steeds meer zoals het was. Hoewel het zo natuurlijk nooit meer wordt. Dat kan ook niet. Niet in een wereld zonder Guusje.