Vandaag werk ik thuis.
Hoewel ik ’s morgens behoorlijk chagrijnig ben, maak ik meters. Na de lunch wil
ik echt even naar buiten. De hond uitlaten. Ik kan kiezen tussen een rondje om
de kerk of een korte boswandeling. Yvonne is op de fiets naar haar werk. De
Ford staat in de parkeerhaven. De hond achterin en wegwezen. Even later loop ik
door de bossen achter Villa Pardoes.
Elke dag kijk ik in mijn
dagboek. Een jaar geleden had Guusje een rotdag. Steeds kwam ze bij me zitten.
Beelden van toen komen bij me boven. Niet alleen tijdens het lezen. Ook als ik
in het bos wandel. Guusjes pijn was extreem. Medicatie in maximale dosis. Het
mocht niet baten. De anesthesisten zaten met de handen in het haar. En Guusje …
zij ging door. Elk goed moment, hoe schaars ze ook waren, werd omarmd om van te
genieten. Ik kijk om me heen. Ik loop hier toch maar mooi in het bos. Ik weet
wat ik doen moet: genieten.
Na de wandeling werk ik
verder. Als het avondeten op tafel komt, gaat de telefoon. Ik zie dat het mijn
manager is. Goed nieuws. Vanaf volgende week werk ik parttime. Ik ben blij met
deze beslissing. Ik las afgelopen week enkele artikelen waarin Joyce Neijenhuis
aan het woord komt. Ze doet onderzoek naar rouw op het werk. De impact
van verlies is groot. Zelfs bij mensen die carrière maken belangrijk vinden. Ze worden overvallen door gevoelens van rouw tijdens hun werk. Ze hebben dan vooral last van het feit dát ze
er last van hebben. Dat laatste herken ik. Guusje duikt steeds op in mijn
hoofd. Bij mij overigens niet als last. Ze is welkom.
Na het eten rijd ik met
Yvonne naar Waalwijk. Tennisclub RCW organiseert op 15 en 16 september een
tennismarathon voor Stichting KanjerGuusje. Ik heb toegezegd om vanavond een
kort praatje te houden voor de vrijwilligers. De organisatie van de marathon
zit buiten op het terras. De stemming is vrolijk. Er hangt een enorm
enthousiasme in de lucht. Ik zeg benieuwd te zijn naar de opbrengst. Er wordt
gelachen. De tennisclub vindt dat de opbrengst geheim moet blijven. Tot
zondagmiddag 16 september. Dan kunnen we een klapper verwachten.
Thuis wacht een flinke klus. Er is een grote bestelling. Een bedrijf gaat boeken KanjerGuusje aan relaties schenken. Voorwaarde is wel dat ik elk exemplaar signeer en voorzie van een boodschap voor de ontvanger. Deze klus betekent een grote opbrengst voor het goede doel. Terwijl ik bezig ben, voel ik me trots. Ik denk aan Guusje. Laat ik er maar van genieten.