Maandag 20 augustus 2012

Wat is er aan de hand? Loopt de wekker nu al af? Het is nog geen 7 uur. Halfslaperig kijk ik uit mijn ogen. Een beroerde nacht. Te heet in de slaapkamer. Te weinig uren slaap. Volgens Yvonne is het wel degelijk de bedoeling om op te staan. Ze vertrekt om kwart voor 8.

Ik wil vroeg naar kantoor. Daarom heb ik de fiets van Janneke gisteravond al naar Eindhoven gebracht. Oorspronkelijk was het plan dat deze ochtend te doen. Ik vond dat geen goed idee. Dan zou ik vandaag pas laat op kantoor zijn.

Ik breng Loes naar school. Weer thuis zwaai ik Anton uit. Onze jongste zoon gaat vandaag voor de eerste keer naar de middelbare school. Net voor vertrek stel ik hem een vraag.

‘Heb je boterhammen bij je?’

‘Dat is niet nodig.’

‘Hoezo niet?’

‘Dat zegt Lisa.’

‘Zit Lisa bij jou school?’

Stilte.

‘Lisa zit op een andere school. Misschien ging zij de eerste keer maar een halve dag. Ik zou toch maar boterhammen meenemen. Voor de zekerheid.’

Als Anton naar school fietst, concludeer ik dat het verstandig was om nog even thuis te blijven. Ik kan vertrekken. Dan gaat de telefoon. Het is Janneke. Ze staat op het station in Den Bosch. Er gaan geen treinen richting Eindhoven. Onderweg is er een brand bij het spoor. Dan rijd ik deze maandagochtend toch maar even om. Via Eindhoven naar Utrecht. Om half 11 arriveer ik eindelijk op kantoor. Meer dan honderdvijftig kilometer op de teller.

Onderweg heb ik een telefoongesprek met Ingrid van der Kuil. Zij schreef Koningskinderen. Een boek dat ze, net zoals ik, in eigen beheer uitgeeft. Door ingrijpende ervaringen, waaronder het overlijden van haar kinderen, heeft Ingrid bewuste keuzes in het leven gemaakt. Bijvoorbeeld altijd thuis zijn, als de kinderen uit school komen. Ingrid vertelt enorm te zijn veranderd ten opzichte van vroeger. Dat herken ik. Ik sta ook anders in het leven. Anderhalf jaar geleden was ik ervan overtuigd dat ik mijn toekomst in eigen hand had. Dat veranderde plotsklaps op 30 maart 2011. Ik kwam terecht in een slechte film. Speelde ineens een bijrol in mijn eigen leven. Zonder eigen regie.

Veel collega’s zijn vandaag op kantoor. Ik luister naar mooie vakantieverhalen. Maar ik hoor ook over een consultant, overigens niet werkzaam bij mijn bedrijf, die net voor zijn vakantie slecht nieuws kreeg. Via zijn huisarts. Hij is inmiddels overleden. Na een kort ziekbed. Een jonge vader met kanker. Voor velen weer eens het bewijs dat iedereen de ziekte kan krijgen. Onverwacht en oneerlijk. Er is geen ratio: waarom hij wel en ik niet.

Als ik de keuken binnenkom, staat het eten op tafel. Ik schuif aan. Iedereen is druk. Er wordt af en toe door elkaar gepraat. De eerste schooldag zit erop. Ik vraag Anton of het een goed idee was om brood mee te nemen. Hij knikt.

Ik vraag aan Yvonne hoe haar werkdag was. Ze vertelt dat veel collega's het blog lezen. Ik werkte meer dan vier jaar op de school waar Yvonne sinds kort technisch onderwijsassistent is. We kregen vorig jaar van enkele collega's een dagje Beekse Bergen cadeau.

‘Velen noemen mij de vrouw van Lowie.’

‘Dat verandert nog wel. Dan ben ik de man van Yvonne.’

We vragen ons af hoe het met Janneke gaat. De introductieweek in Eindhoven is begonnen. Yvonne stuurt een sms: hoe was je dag? Even later een bericht terug: die is pas net begonnen. Onze oudste dochter wordt al een echte studente.

Ik publiceer dit blogbericht. Met een glimlach. Daarna kijk ik op Facebook en schrik enorm. Ik zie dat er nieuws is over Marnix. Hij had eind oktober ook een kamertje alleen. Naast Guusje. Vanavond hebben zijn vader en moeder het nieuws gekregen dat geen enkele ouder wil horen. Marnix zal op korte termijn overlijden. Je vindt via deze link hun blog. Laat een paar lieve woorden achter van steun.