We staan naast het bed van
Guusje en zingen ‘Lang zal ze leven’ voor Loes. Onze jongste dochter ligt in
bed. Waarschijnlijk al een tijd op ons te wachten. Daarna gaan we naar het bed
van papa en mama. Feliciteren en cadeautjes uitpakken. Loes wordt 9. Ze is ècht
jarig.
Yvonne gaat vroeg de deur
uit. Ik werk thuis. Samen met Loes loop ik naar school. Ik draag de traktaties.
Als alle kinderen de lokalen binnengaan, loop ik de school in. Aan juf Ilse
vraag ik hoe het met Loes gaat en hoe ik vrij voor haar kan vragen voor 30
oktober. We lopen samen naar de directeur. Hij is nieuw op deze school. Hij
kent het verhaal van Guusje enkel uit gesprekken.
Na het gesprek op school
loop ik naar de bakker. Ik haal taarten voor de jarige. Daarna snel naar huis.
Er moet gewerkt worden. Omdat er niemand thuis is, ga ik met mijn laptop op de
bank zitten. Ik vind het een zware dag. Aan de buitenkant straal ik vrolijkheid
uit. Voor Loes die vandaag jarig is. Ik kan echter mijn verdriet niet inpakken
en even wegstoppen. Het huilt in mij. Als ik aan het einde van de ochtend een
berichtje voorbij zie komen dat er weer een jong meisje overleden is aan
kanker, komt het verdriet ook even naar buiten.
In de middagpauze loop ik
met Loes naar de bakker. Voor een lekker broodje. We lunchen samen. Het is
gezellig. Loes is vrolijk. Ze geniet van haar cadeautjes. De rest van de middag
ben ik druk aan het werk.
We hebben een traditie. De
jarige kiest zijn of haar lievelingsgerecht voor het avondeten. Als ik beneden
kom en zie wat er op tafel staat, begin ik te lachen. Anton kan het maar niet
geloven. Loes heeft gekozen voor spaghetti. Dit gerecht staat bij Anton in zijn
top 3 van vreselijk voedsel. Naast lasagne en macaroni.