Een lange werkdag. Eerst
naar kantoor in Utrecht. Later naar een klant in Amsterdam. Ik heb geen tijd om
e-mails te lezen. Wel zie ik veel positieve berichten voorbij komen over de
uitzending van Hart van Nederland van gisteravond. Ik hoop dat KanjerGuusje bij nog
meer mensen bekend wordt.
Rond 7 uur ben ik thuis.
Snel een hapje eten. Dan door naar Waalwijk. Daar woont Marianne. Zij voert samen
met Dorien, de penningmeester van de stichting, de administratie van
KanjerGuusje. Vanavond vergadert het bestuur. Ik schuif aan als ambassadeur.
Yvonne komt later.
Om 11 uur rijd ik naar
huis. Het gevoel is goed. Als we doorgaan op de ingeslagen weg, dan kunnen we,
gesteund door acties en donaties, de komende jaren veel betekenen voor betere
zorg voor kinderen met kanker, hun brussen en hun ouders.
Het is bijna middernacht.
Ik zit op de bank. Laptop op schoot. Ik schrijf dit blogbericht. Ik kijk naar
het boek KanjerGuusje. Het ligt voor me op tafel. Ik pak het boek. Ik lees over
een jaar geleden. Ik realiseer me dat haar overlijden nu wel heel dichtbij
begint te komen. Nog maar acht dagen. En wat doe ik? Hopen dat Guusje morgen
een goede dag heeft. Tegen beter weten in.