Maandag 22 oktober 2012

Een lange werkdag. Eerst naar kantoor in Utrecht. Later naar een klant in Amsterdam. Ik heb geen tijd om e-mails te lezen. Wel zie ik veel positieve berichten voorbij komen over de uitzending van Hart van Nederland van gisteravond. Ik hoop dat KanjerGuusje bij nog meer mensen bekend wordt.

Rond 7 uur ben ik thuis. Snel een hapje eten. Dan door naar Waalwijk. Daar woont Marianne. Zij voert samen met Dorien, de penningmeester van de stichting, de administratie van KanjerGuusje. Vanavond vergadert het bestuur. Ik schuif aan als ambassadeur. Yvonne komt later.

Het is ongelofelijk om te zien wat er in nog geen jaar gebeurd is. Mooie projecten voor kinderen met kanker worden gesteund met prachtige bedragen. Vanavond komen daar nieuwe projecten bij. Ik verwacht dat we deze projecten in november bekend zullen maken via de website van Stichting KanjerGuusje.

Om 11 uur rijd ik naar huis. Het gevoel is goed. Als we doorgaan op de ingeslagen weg, dan kunnen we, gesteund door acties en donaties, de komende jaren veel betekenen voor betere zorg voor kinderen met kanker, hun brussen en hun ouders.

Het is bijna middernacht. Ik zit op de bank. Laptop op schoot. Ik schrijf dit blogbericht. Ik kijk naar het boek KanjerGuusje. Het ligt voor me op tafel. Ik pak het boek. Ik lees over een jaar geleden. Ik realiseer me dat haar overlijden nu wel heel dichtbij begint te komen. Nog maar acht dagen. En wat doe ik? Hopen dat Guusje morgen een goede dag heeft. Tegen beter weten in.