Enkele maanden geleden
werd ik gebeld door Jacqueline Karsten. Zij is directeur van KinderThuisZorg.
Ze had mijn boek KanjerGuusje gelezen en was onder de indruk van het verhaal.
Ze nodigde me uit om mijn verhaal te komen vertellen op de Nationale Werkconferentie ‘Kinderen zijn geen kleine volwassenen’. Om 7 uur stap ik in de
auto. Dat is vroeg voor mij. De bestemming is Winterswijk.
Om 9 uur loop ik Theater
De Storm binnen. Ik word vriendelijk ontvangen met koffie en krentenbrood. Ik
ontmoet Evert-Jan. Hij gaat spreken namens De Regenboogboom. Ik kijk om me heen
en maak de opmerking dat er weinig mannen zijn. Ik herinner mij een symposium ‘Echte mannen huilen niet’. Daar waren bijna alleen maar vrouwen aanwezig.
Volgens Evert-Jan is dat logisch. Veel vaders voelen zich de beschermer van hun
gezin. Als een kind overlijdt, voelt dat voor hem als falen. Hij is er niet in
geslaagd om zijn gezin te beschermen. Dat faalgevoel gaat niet weg door te
praten. Zo denken mannen.
Er zijn interessante
sprekers. Een ervan is Rijk. Hij is vader van Daan. Zijn zoon overleed aan
kanker. Rijk vertelt over professionaliteit, flexibiliteit en empathie. Volgens
hem draait goede zorg voor kinderen om deze drie termen. Terwijl ik het Rijk
hoor vertellen, besluit ik mijn verhaal aan te passen. Ik laat de ‘empathie’
later terugkomen in mijn presentatie. Ik sluit mijn lezing af met een berichtje
dat ik van een verpleegkundige kreeg op Guusjes sterfdag. Ik pak mijn telefoon
en lees voor:
‘Ik dacht, je slaapt toch
nooit vroeg en je blog staat er nog niet op, dus vandaag vast ook niet.
Gek hè. Dat je weet wat er
morgen een jaar geleden gebeurde. Zo onwerkelijk maar het is al een jaar lang realiteit.
Ik denk deze dagen veel
aan Guusje.
Hoop dat jullie een beetje
slapen vannacht en morgen een mooie herinneringsdag hebben.’
Dit berichtje ontving ik
op dinsdag 30 oktober om 2 minuten over 12 ’s nachts. Een mooi
praktijkvoorbeeld van empathie.
Om 6 uur stap ik in de
auto. Ik kijk terug op een goede conferentie vol interessante sprekers en goede
gesprekken. Er zijn veel boeken verkocht en ik heb een cheque van 500 euro in
ontvangst mogen nemen voor KanjerGuusje.
Ik besluit nog even langs
te gaan bij de familie Olthof. Zij wonen in Winterswijk. Samen brachten we een
week door in Villa Pardoes in februari. Ik zou uren met lotgenoten Norbert en
Ingrid kunnen praten, maar stap om 8 uur toch maar in de auto. Ik wil graag
voor 10 uur thuis zijn na een lange mooie dag vol inspirerende gesprekken.