Zaterdag 10 november 2012

In bed lig ik na te genieten van gisteravond. Inspirend werd er gesproken door Annemarie Verbunt en Joseph Oubelkas. Annemarie is lichamelijk beperkt en oprichtster van LittleDreams. Joseph zat meer dan vier jaar onterecht vast in een Marrokaanse gevangenis en schrijver van het boek ‘400 brieven van mijn moeder’. Beiden zijn ze een toonbeeld van moed en kracht. Twee positieve doorzetters. Ik ben onder de indruk van hun verhalen. 

Als Yvonne en ik uit bed zijn, hebben we haast. Om 11 uur willen we in Tilburg zijn. DELA heeft ons uitgenodigd voor de bijeenkomst ‘Even samen stilstaan’. Een titel die mij aanspreekt. Ik heb het nodig om ruimte te nemen voor het gemis.

Alle kinderen zijn naar scouting. Samen met Yvonne loop ik precies om 11 uur de Broekhovensekerk binnen. De gemiddelde leeftijd is hoog. Tijdens de bijeenkomst worden verhalen en gedichten voorgelezen. Een man zingt bekende liedjes over verlies. Hij wordt begeleid door een pianist. Er worden kaarsen aangestoken. Bij elke kaars wordt de naam van een overledene genoemd. Ik hoor bejaard aandoende namen, zoals Jo en Jos, en dan ineens is daar Guusje. Een jonge sprankelende ster. Na afloop zijn er broodjes. Hoewel alles goed verzorgd is, voelen Yvonne en ik ons er niet thuis. We besluiten een broodje te gaan eten in Guusjes favoriete lunchroom.

Als we thuis zijn, besluit ik naar mijn ouders te gaan. Zij wonen zelfstandig in een appartement tegenover de Efteling. Ik neem de Kek Mama mee. Ik wil mijn ouders het grote interview laten lezen. Zij zijn blij dat ik op bezoek kom. Ze buigen zich belangstellend over het verhaal. Moeder kijkt me aan:

‘Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik was Guusje aan het zoeken op de foto’s.’
‘Daar gaat het artikel over. Dat we haar zo enorm missen.’
‘Het zijn echt hele mooie foto’s. Ik zou ze graag in een lijstje hebben.’
‘Een foto zonder Guusje?’
‘Ook zonder haar heb je een prachtig gezin. Ik zet haar foto er wel naast.’

Na een uurtje ga ik terug naar huis. Ik laat het exemplaar van Kek Mama voor mijn ouders achter.

Alle kinderen zijn weer thuis. We vertrekken naar de Efteling. Daar ontmoeten we de ouders van Yvonne, haar broer en zijn gezin. De moeder van Yvonne is jarig. Vorig jaar gingen we ook samen uit eten. Toen was ik chagrijnig. Ik miste Guusje enorm. Onze dochter was nog geen twee weken dood. Vandaag al meer dan een jaar. Als we naar de grote fonteinenshow Aquanura kijken, hoor ik plotseling de muziek van de musical Droomvlucht. Deze bezochten we vorig jaar met Guusje. Ik voel een steen in mijn maag.

We rijden over donkere wegen net buiten Loon op Zand. Drie kinderen gaan terug naar hun scoutinggroepen voor een overnachting. Eerst gaan Hans en Lisa de auto uit. Vrolijk pratend lopen ze richting hun groep. Daarna rijden we verder. Anton alleen op de achterbank. Zijn zusje had naast hem moeten zitten. In gedachten hoor ik haar kwebbelen en lachen. Ik mis die heerlijke irritante harde lach. Zou er alles voor over hebben om die nog eenmaal te mogen horen. Alles.