In bed lig ik na te
genieten van gisteravond. Inspirend werd er gesproken door Annemarie Verbunt en
Joseph Oubelkas. Annemarie is lichamelijk beperkt en oprichtster van LittleDreams. Joseph zat meer dan vier jaar onterecht vast in een Marrokaanse
gevangenis en schrijver van het boek ‘400 brieven van mijn moeder’. Beiden zijn
ze een toonbeeld van moed en kracht. Twee positieve doorzetters. Ik ben onder de indruk van hun verhalen.
Als Yvonne en ik uit bed
zijn, hebben we haast. Om 11 uur willen we in Tilburg zijn. DELA heeft ons
uitgenodigd voor de bijeenkomst ‘Even samen stilstaan’. Een titel die mij
aanspreekt. Ik heb het nodig om ruimte te nemen voor het gemis.
Alle kinderen zijn naar scouting. Samen met Yvonne loop ik precies om 11 uur de Broekhovensekerk binnen. De gemiddelde leeftijd is hoog. Tijdens de bijeenkomst worden verhalen en gedichten voorgelezen. Een man zingt bekende liedjes over verlies. Hij wordt begeleid door een pianist. Er worden kaarsen aangestoken. Bij elke kaars wordt de naam van een overledene genoemd. Ik hoor bejaard aandoende namen, zoals Jo en Jos, en dan ineens is daar Guusje. Een jonge sprankelende ster. Na afloop zijn er broodjes. Hoewel alles goed verzorgd is, voelen Yvonne en ik ons er niet thuis. We besluiten een broodje te gaan eten in Guusjes favoriete lunchroom.
Als we thuis zijn, besluit
ik naar mijn ouders te gaan. Zij wonen zelfstandig in een appartement tegenover
de Efteling. Ik neem de Kek Mama mee. Ik wil mijn ouders het grote interview
laten lezen. Zij zijn blij dat ik op bezoek kom. Ze buigen zich belangstellend
over het verhaal. Moeder kijkt me aan:
‘Ik durf het bijna niet te
zeggen, maar ik was Guusje aan het zoeken op de foto’s.’
‘Daar gaat het artikel
over. Dat we haar zo enorm missen.’
‘Het zijn echt hele mooie
foto’s. Ik zou ze graag in een lijstje hebben.’
‘Een foto zonder Guusje?’
‘Ook zonder haar heb je
een prachtig gezin. Ik zet haar foto er wel naast.’
Na een uurtje ga ik terug
naar huis. Ik laat het exemplaar van Kek Mama voor mijn ouders achter.
Alle kinderen zijn weer
thuis. We vertrekken naar de Efteling. Daar ontmoeten we de ouders van Yvonne,
haar broer en zijn gezin. De moeder van Yvonne is jarig. Vorig jaar gingen we
ook samen uit eten. Toen was ik chagrijnig. Ik miste Guusje enorm. Onze dochter
was nog geen twee weken dood. Vandaag al meer dan een jaar. Als we naar de
grote fonteinenshow Aquanura kijken, hoor ik plotseling de muziek van de
musical Droomvlucht. Deze bezochten we vorig jaar met Guusje. Ik voel een steen
in mijn maag.
We rijden over donkere
wegen net buiten Loon op Zand. Drie kinderen gaan terug naar hun
scoutinggroepen voor een overnachting. Eerst gaan Hans en Lisa de auto uit.
Vrolijk pratend lopen ze richting hun groep. Daarna rijden we verder. Anton
alleen op de achterbank. Zijn zusje had naast hem moeten zitten. In gedachten
hoor ik haar kwebbelen en lachen. Ik mis die heerlijke irritante harde lach. Zou
er alles voor over hebben om die nog eenmaal te mogen horen. Alles.