Zondag 18 november 2012

Guusje is dood. Die gedachte flitst elke ochtend als eerste door mijn hoofd. Alsof daarna de dag kan beginnen. Ze gaat niet weg uit mijn hoofd. Elk uur komt ze een of meerdere keren voorbij. Ik hoor mensen vaak praten over afleiding, maar ik weet niet goed wat dat is. Ga je dan bewust dingen doen om niet aan Guusje te denken?

Ik weet wel dat ik na Guusjes overlijden emoties heb ervaren die ik daarvoor niet kende. Een gevoel van intens gemis dat op de dag van vandaag voortduurt en waarvan ik me nu nog niet kan voorstellen dat het ooit zal verdwijnen. Er zijn overigens wel zaken die veranderen. Ik ben er inmiddels aan gewend dat er maar vijf kinderen rondlopen in ons huis. Gisteren ervoer is bewust dat ik bezig was met mijn toekomst. Dat was een jaar geleden niet mogelijk. Mijn rouw verandert.

Gemis doet pijn. Gedachten die je ogen doen tranen. Vandaag heb ik regelmatig vochtige ogen. ‘s Avonds is de intocht van Sinterklaas. Onze straat stroomt vol met mensen. Een verlichte stoet passeert ons huis. Ik weet dat Guusje hier enorm van genoot. Net zoals onze andere kinderen. Juist haar blijdschap toen is de oorzaak van mijn verdriet nu. Rouw is de keerzijde van liefde.