In de ochtend
geniet ik na van gisteren. Een middagje Bruna in Nijmegen. Een uurtje signeren
werd tweeëneenhalf uur. Mooie gesprekken met lezers. KanjerGuusje geeft steun
aan mensen in moeilijke tijden. KanjerGuusje is geliefd bij middelbare
scholieren. Signeersessies vol prettige ontmoetingen met lezers. Ik hoop op een
mooie middag in Heerenveen. Volgende week zaterdag.
Vanmiddag gaan we lunchen bij Het Bruisend Hart. Vanaf vandaag kunnen mensen een lunch bestellen waarvan de helft van de prijs naar Stichting KanjerGuusje gaat. Voor vandaag is reserveren noodzakelijk. In de ochtend ontvang ik berichtjes waaruit blijkt dat Het Bruisend Hart vanmiddag vol zit. Een uitverkocht huis.
Het is een gezellige middag. Ik signeer en verkoop boeken. De kok heeft zijn best gedaan. De Lunch voor KanjerGuusje is een aanrader. We eten met zevenen aan tafel. Yvonne en ik. Samen met onze vijf kinderen. Vanaf de buitenkant een groot gezin. Ik voer gesprekken met gasten. Ik probeer mijn gevoel van missen onder woorden te brengen. Ons grote gezin is voor mij steeds incompleet. Neem een puzzel. Haal één stuk weg. Kijk naar die puzzel. Je kijkt naar het geheel. Toch zie je steeds dat ene ontbrekende puzzelstuk. Het trekt zelfs je aandacht. Steeds. Als je kijkt.
De lunch loopt uit. Pas na half 5 komen we thuis. Ik neem Balou mee voor een boswandeling. Even uitwaaien. Het is stil in de bossen. Iedereen blijft binnen. Is het te koud? Als ik thuiskom, het avondeten. Een eenvoudige hap. Daarna de open haard aan. Het is winter. Aan het eind van de avond zijn mijn mailboxen leeg. Een opgeruimd gevoel aan het begin van een nieuwe week.
De laatste keer
dat ik Guusje kon aanraken. Steeds langer geleden.
De laatste keer
dat ik met haar sprak. Steeds verder weg.