Toen Guusje in het Emma
Kinderziekenhuis was opgenomen, werd ik bedolven onder sms’jes, telefoontjes en
e-mails. Het leidde al snel tot het begin van een blog. Inspiratiebron voor het
delen van ons verhaal was ‘Heb jij nog iets op je lever?’ van Wil.
 |
| Jan tijdens de boekpresentatie van KanjerGuusje bij Bruna Kaatsheuvel |
Begin april 2011 sprak ik met Wil. Hoe begin je een blog? Ik had geen idee. Wil gaf advies. Omdat Jan en Wil al geruime tijd leefden in de wereld van kanker, kon Wil ons goede tips geven. De belangrijkste was over ongevraagde adviezen. Die zouden we veel gaan ontvangen. Neem ze aan. Zeg dank. Vind je het niets. Leg het advies direct naast je neer en denk er niet meer aan. Zo houd je enkel de goede adviezen over. En daar heb je veel aan. Bijna twee jaar later concludeer ik dat Wil een waardevol advies heeft gegeven over ongevraagde adviezen.
Wil en Jan bezochten ons
in het ziekenhuis. We deelden onze emoties en ervaringen. Ze brachten voor
Guusje een cadeautje mee: Abeltje. Een boek waaruit ik ook ’s nachts heb voorgelezen, als Guusje weer eens niet kon slapen door de pijn. Ons kleine
blonde meisje genoot van het verhaal.
Tijdens Guusjes
ziekteperiode kwam het nieuws dat Jan niet meer beter zou worden. Net als wij
liepen ook Jan en Wil de trap af. Treetje voor treetje. Zij gingen langzaam.
Wij donderden plotsklaps naar beneden. Eind oktober 2011.
Half januari gingen Yvonne
en ik op bezoek. Jan lag in bed. Ik schrok. Hij zou doodgaan, maar nu leek het
ineens definitief te worden. Jan was duidelijk zwakker geworden. Ik genoot weer
van zijn humor. Die ging niet achteruit. Bij het afscheid zei hij: ‘Tot de
volgende keer.’ Ik zei: ‘Maar alleen als jij dan ook terugkijkt en ik niet
alleen naar jou.’
Donderdagavond weer op
bezoek. Jan keek niet naar mij. Zijn ogen gesloten. Hij was gebalsemd. Net
zoals Guusje. Ik wreef over zijn handen. Die voelden als Guusje. We praatten
met Wil, Nienke en Annelijn. Het was bijna gezellig. Ik vond het vreemd. Daar
lag Jan, maar waar was zijn humor. Voordat we vertrokken, stonden we samen nog
even bij zijn lichaam. Een lieve man. Die woorden schoten door mijn hoofd. De
tranen in mijn keel.
Vanmiddag in het
crematorium. Voor het eerst in de aula van Guusjes afscheid. Volgens Lisa zagen
we het nu eens vanaf de andere kant. Nienke en Annelijn spraken als eerste. Ik
hoorde hun vader. Er werd regelmatig gelachen. Zo ook bij de andere sprekers.
Het laatste woord was aan Wil. Zij moet nu alleen verder. Na dertig jaar samen.
Haar verdriet is te groot voor woorden.
Voor Jan
Van Guusje
Uit liefde