Gisteravond ging Guusje rustig slapen. Helaas werd het een onrustige nacht. Vaak kwam de pijn terug. Ik vind het frustrerend dat het niet lukt om de pijn te onderdrukken. In de ochtend voel ik me brak. Te vaak wakker geworden.
We praten gezellig na over het bezoek van vrijdag. Dit is juist het bezoek waar Guusje op zit te wachten: vriendinnen. Vandaag komt er ook leuk bezoek. Haar twee broers en jongste zus. Ze worden in de ochtend gebracht en in de avond weer opgehaald.
Het is heerlijk voor Yvonne en mij om onze kinderen om ons heen te hebben. Knuffelen met Loes. Kaartje leggen met Anton. Lachen om de praatjes van Hans. Hij zou graag in camouflagekleding over straat gaan. Hans wordt belaagd met de vraag: hoe is het met Guusje? Goed bedoeld. Onmogelijk te beantwoorden.
In de loop van de dag familie en vrienden. Er komen weer cadeaus, kaarten en voedsel. Morgen eten we verse worst, aardappelen en witte bonen in tomatensaus. Besteld door Guusje.
In de ochtend zetten Yvonne en ik haar in een rolstoel. We rijden haar rond door het AMC. Ziet Guusje meer dan alleen haar kamertje. Yvonne merkt op dat ze nog niet naar buiten mag. Hierop zegt Guusje: “Ik ben toch buiten.”
Op een dag gaat Guusje echt naar buiten. Onbezorgd rondspringend. Dat is onze grootste wens.