Het is 7 uur als ik wakker word in het Ronald Mc Donald Huis. Het liefst zou ik meteen Yvonne bellen om te vragen of Guusje een goede nacht heeft gehad. Ik durf niet te bellen of te sms’en. Laat de dames maar slapen, als ze slapen.
Als ik om half 9 naar het AMC loop, ontvang ik de volgende sms:
Neem koffie mee. Wij sliepen pas om 5 uur. De dokter is langs geweest. xxxx
Lukt het dan nooit! Als ik het ziekenhuis binnenloop, realiseer ik me dat het zaterdag is. Alles is nog gesloten. Geen koffie.
Guusje slaapt. Yvonne, de verpleging en ik laten haar slapen. We ontbijten op de gang. Yvonne gaat boodschappen doen. Achter station Holendrecht is een supermarkt. Ze is net weg. Mijn zus Anne-Marie belt. Vader is zojuist met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Ook aan het thuisfront blijkt ineens alles onvoorspelbaar. Ik probeer mijn zus Miriam te bellen. Ze is onbereikbaar. Miriam wil niets weten van mobiele telefoons. Eigenwijs of dom. Ik vind het laatste. Zeker onder de huidige omstandigheden. Ik overweeg of ik mijn broer Anton in China moet bellen. Ik weet het niet meer. Ik doe maar even niets. Wacht af.
Om half 11 belt mijn zus Anne-Marie vanuit het ziekenhuis in Tilburg. Het lijkt mee te vallen met vader. Waarschijnlijk een allergische reactie op nieuwe medicijnen. Drie kwartier later belt mijn zus Miriam. Ze is toch op de hoogte van de situatie rondom vader. Op hetzelfde moment arriveren onze kinderen. Ik breek het gesprek met Miriam af. Ton, echtgenoot van Anne-Marie, heeft onze kinderen naar Amsterdam gereden. Yvonne en ik zijn blij. Na drie weken eindelijk een weekend met alle kinderen samen.
Ik heb enorm te doen met mijn zus Anne-Marie en haar man Ton. Ze zouden samen gezellig even langs komen en daarna naar huis gaan. Ze wonen in Venray. Ze zorgen elk weekend voor onze kinderen. Ontzettend vervelend dat juist vandaag mijn vader plotseling naar het ziekenhuis moet. Anne-Marie is bij hem in Tilburg. Ton is bij ons in Amsterdam. Mijn zus en haar man. Ze staan altijd voor iedereen klaar.
In het begin van de middag hoor ik dat mijn vader weer naar huis mag. Ik voer een gesprek met mijn broer Anton via Skype. Breng hem op de hoogte van de situatie met vader. Samen met Guusje bekijk ik alle kaarten die we weer hebben ontvangen. Is er nog plaats aan de muur? Moeten we de kaarten nu echt aan het plafond gaan plakken?
De rest van de middag verloopt rustig. Yvonne en ik eten een ijsje met Hans, Anton, Guusje en Loes. Heerlijk zo’n swirl. Ik had er nog nooit van gehoord. Janneke en Lisa gaan naar het winkelcentrum bij de Arena. Het zijn dames. Dus er wordt gekocht. Schoenen natuurlijk.
Samen met een verpleegkundige gaan we naar de tuin van het Ronald Mc Donald Huis. We nemen een jong patiëntje mee in een buggy. Ik probeer Loes duidelijk te maken dat dit haar nieuwe broertje is. Ze kijkt me ongelovig aan. Ze blijft om bevestiging vragen dat het niet waar is. Hans en Anton vermaken zich met hun ‘nieuwe broertje’. Guusje heeft het niet makkelijk. Het liefst zou ze de speeltuin ingaan bij het Ronald Mc Donald Huis, maar ze kan het niet. Ze wil rust. Hoewel ik geniet van mijn kinderen, blijf ik me zorgen maken. Waarom kan die pijn niet weggaan?
De avond verloopt ook rustig. Friet eten, cadeautjes van Guusje voor haar broers en zussen, koffie drinken, ijsjes eten, TV kijken, chips en fris en dan … naar bed. Bijna een gewone zaterdagavond in een doodgewoon Nederlands gezin. Alleen wel op een vreemde locatie. Nu iedereen lekker slapen. Laat het vooral een rustige nacht worden.