Gisteravond sloot ik mijn blog af met “AMC – the hospital that never sleeps”. Ik wist toen nog niet hoe de nacht zou verlopen.
Zaterdagavond komen Yvonne en ik om 21.30 uur aan in onze kamer in het Ronald Mc Donald Huis. Het is niet de bedoeling dat ouders blijven slapen op de IC. Yvonne weet niet hoe snel ze in bed moet kruipen. Ik vraag haar af wat dit te betekenen heeft. Zo vroeg te bed? Yvonne zegt dat de IC-verpleegkundige haar heeft aangespoord mij vroeg in bed stoppen. Blijkbaar heb ik ’s middags liggen snurken in een tuinstoel naast Guusje’s bed. Hoe is het mogelijk? Die vijf minuutjes dat ik mijn ogen sloot.
Tien minuten later slaapt Yvonne. Ik vraag me af wie er hier nou eigenlijk snurkt van ons twee. Verveeld zap ik langs enkele zenders op TV. Dan gaat plotseling de telefoon. Een van ons moet naar de IC komen. Ik kleed me snel om. Als ik om 22.30 uur aankom in de IC, ligt Guusje te draaien in haar bed. Ze heeft flinke koorts. Ik neem plaats in een tuinstoel naast Guusje’s bed. Een verpleegkundige biedt me koffie aan. Zou hij weten dat het een lange nacht gaat worden?
De uren tikken voorbij. Ik denk na. Probeer positief te blijven. Je ziet natuurlijk veel op de IC. Een vader die ijsbeert rond het bed van zijn dochter. Een kind dat meervoudig gehandicapt is en aan de beademing ligt. De IC is een behoorlijk bedreigende omgeving voor kinderen. Het is donker en er zijn veel apparaten met piepgeluiden.
Rond 3 uur krijg ik een deken. Van twee tuinstoelen maak ik een bed. Ik probeer te slapen. Ook Guusje wordt rustiger. We slapen tot 7 uur. Dan verschijnt Yvonne. Ik loop slaapdronken naar het Ronald Mc Donald Huis en slaap uit tot 9.30 uur. Mijn telefoon ben ik vergeten aan te zetten. Gelukkig maar, want rond 8 uur is er gebeld. Het is mijn broer Anton. Terwijl ik ontbijt voer ik met hem een kort gesprek.
In de loop van de ochtend wordt de drain bij Guusje verwijderd en arriveren onze dochters Lisa en Loes samen met mijn zus Anne-Marie en haar man Ton. In het weekend nemen mijn zus en haar man onze taak van ouders over. Familie is heel belangrijk op deze momenten. Guusje voelt zich nog steeds heel beroerd. Daarom zien Lisa en Loes hun zusje maar kort.
Het is heel prettig de meiden bij ons te hebben. Loes speelt lekker in de speeltuin bij het Ronald Mc Donald Huis. Lisa vertelt wie er thuis profiteren van onze afwezigheid. Het zonnetje schijnt. Eigenlijk een mooie dag.
Voor het eerst sinds onze aankomst in Amsterdam verloopt de dag verder rustig.Guusje verhuist van de IC naar een “normale” verpleegafdeling. Ze ligt alleen op een tweepersoons kamer. Ik haal Guusje’s spullen op in het Ronald Mc Donald Huis. Ondertussen bel ik twee jarige vrienden. Yvonne richt het kamertje in. De muur wordt behangen met kaarten. Meer dan honderd.
Yvonne en ik eten in het personeelsrestaurant en voeren een gesprekje met een microbioloog. Zij kent onze dochter inmiddels van haar onderzoek. In de avonduren stapt een IC-verpleegkundige binnen. Ze komt even kijken hoe het met Guusje gaat. Het is fijn om te zien dat mensen zich bekommeren onze zieke dochter.
Het is rustig in de kamer, als ik deze tekst zit te typen. Dat is goed. Rust is wat Guusje nu nodig heeft.