Zeven weken geleden arriveerden Guusje, Yvonne en ik in het Emma Kinderziekenhuis AMC. Guusje en Yvonne in de ambulance vanuit het Wilhelmina Kinderziekenhuis UMC. Ik met onze eigen auto. De dag ervoor hadden we het vreselijke nieuws gehoord dat Guusje heel erg ziek was.
Vandaag gaan we dan eindelijk naar huis. We weten nu meer van Guusje’s ziekte en de eerstvolgende behandeling die gaat plaatsvinden. We zullen minstens een week thuis zijn.
Onze verwachte vertrektijd is 11 uur. Het opruimen van Guusje’s kamer en de kamer in het Ronald Mc Donald Huis verlopen voorspoedig. Het verblijf in het Ronald Mc Donald Huis is niet gratis. De prijs is 15 euro per nacht waarvan ik verwacht dat onze ziektekostenverzekering een deel vergoedt. Om 10.30 uur lopen Yvonne en ik naar de apotheek in de polikliniek. Hier kunnen we de medicijnen ophalen voor thuis. Dit kan niet eerder, want de patiënt moet eerst ontslagen zijn. We komen binnen in een enorme apotheek met wel tien loketten. Slechts twee ervan zijn bezet. Waar is het personeel? Er is een lange wachttijd. Het is dus een echte apotheek. We gaan 11 uur niet halen.
De afgelopen dagen heeft de verpleging heel erg hun best gedaan om ervoor te zorgen dat er voldoende medicijnen zijn voor twee weken thuis. We worden immers pas terug verwacht na het volgend weekend. Welke dag is onbekend. Het kan dus ook pas over twee weken zijn. Toch zijn niet alle medicijnen aanwezig voor deze twee weken. We krijgen een herhalingsrecept mee. Daar balen we behoorlijk van. Dit betekent dat we op korte termijn al aan moeten kloppen bij onze eigen apotheek. Om 11.30 uur verlaten we de apotheek. De verwachte vertrektijd is een gepasseerd station.
We gaan terug naar de verpleegafdeling. Daar controleren we of we alle medicijnen hebben. Omdat het medicijn voor de injectie van vandaag nog wel op de afdeling aanwezig is, prik ik Guusje voor de laatste keer in het ziekenhuis in plaats van vanavond thuis. Dit is de tweede maal dat ik onze dochter een injectie geef. Het voelt niet vreemd. Gewoon doen.
Dan wordt het tijd om afscheid te nemen. Het personeel van de afdeling heeft enorm goed voor ons gezorgd. Ze waren erg zorgzaam voor onze dochter. Ze leefden enorm met haar mee. Met enkele verpleegkundigen hebben Guusje, Yvonne en ik een band gekregen.
We verlaten het ziekenhuis en stappen in de auto. Achterin liggen onze winterjassen. Het lijkt alsof de tijd voor ons twee maanden heeft stilgestaan. Alleen de omgeving is veranderd. De bomen zijn groen. Geen idee dat het al eind mei is. Yvonne zet haar zonnebril op en zegt dat ze zich niet blij voelt. We gaan na een veel te lange ziekenhuisopname eindelijk naar huis en toch is er geen vreugde.
Rond 13.30 uur komen we aan in de Doctor van Beurdenstraat. Ik steek de sleutel in het slot. De voordeur gaat open. Daar staat Balou. Even lekker knuffelen met onze hond. We worden hartelijk begroet door Janneke, Lisa, Loes, opa Ad en oma Nel. Onze jongens Hans en Anton zijn nog op school.
We krijgen een rondleiding. De meubels in de woonkamer hebben een andere plaats gekregen. De buurt heeft gezorgd voor bloemen in ons tuintje en op het dakterras. Guusje en Loes hebben een mooie meidenkamer. Een aangepast bed voor Guusje. De jongens profiteren van de situatie. Zij hebben de grote zolderkamer. Er is hard gewerkt. Complimenten voor het ‘make-over-team’.
Yvonne’s broer René en zijn vrouw Diana hebben gezorgd voor taart. Dat hoort bij een feestelijke thuiskomst. Er ligt een hele stapel kaarten en cadeautjes klaar. Guusje moet huilen. Ze is zo enorm blij dat ze thuis is.
De school is uit. Guusje's vriendin Annabel staat aan de deur. Vraagt of ze binnen mag komen. Guusje neemt Annabel mee naar boven. Laat haar nieuwe bed en kamer zien. Lekker kletsen met haar goede vriendin. Na een tijdje ga ik naar boven. Bezoek is leuk maar niet te lang.
Ondertussen is Yvonne naar onze eigen apotheek. Daar blijkt dat van één medicijn de levertijd onduidelijk is. Ze wordt prima geholpen. Als ze even later thuis is, gaat de telefoon. Maandag zijn alle medicijnen binnen. Dat klinkt goed. Zekerheid over voldoende medicijnen is belangrijk voor ons.
Mijn zus Anne-Marie en haar man Ton komen ook even koffie drinken. Voor hen heb ik goed nieuws. Het bericht van hun beschadigde auto op mijn weblog heeft geleid tot een reactie. De schade wordt vergoed.
In de avonduren maak ik een korte wandeling met onze zoon Hans in de bossen. Balou vermaakt zich prima met een andere hond. Als ik thuis kom, zitten Anton, Guusje en Loes lekker film te kijken. We zijn weer een doorsnee gezin. Zo lijkt het tenminste.
Zojuist hebben we Guusje weer medicijnen gegeven. Daarvoor hebben we een schema. Janneke, Lisa en Hans zijn verdiept in de boekjes van Chemo-Kasper en Radio-Robbie. Toch geen doorsnee gezin. Daar worden ’s avonds geen boekjes over kanker doorgenomen. Of wel soms?