Om 7 uur word ik wakker van gerommel naast mijn bed. Ik zie de lieve verpleegkundige met onze dochter van het toilet komen. Een totaal andere Guusje dan gisteren. Ik geef de verpleegkundige een compliment. Betere zorg voor onze dochter kan ik me niet voorstellen.
Al heel vroeg zit Guusje te spelen met haar nieuwe cadeau, een iPod Touch. Ze zit rechtop. Geen scheef hoofd rustend op haar linkerschouder zoals gisteren. Als ik vraag of ze pijn heeft, schudt ze haar hoofd. Ik hoop op een mooie dag.
In de loop van de ochtend passeren eerst een kinderarts en een oncoloog. Ze zijn verbaasd. Is dit hetzelfde meisje als gisteren? Later stapt een chirurg de kamer binnen. Deze heeft een plan van aanpak voor onderzoeken paraat. Dat gaat niet door. Guusje is pijnvrij. Ze zit lekker in haar vel. Yvonne en ik realiseren ons dat het tijdelijk is, maar toch … een mooier cadeau voor Moederdag bestaat niet.
Tegen 12 uur komen onze kinderen. Helaas zijn er net op dat moment problemen met de pijnbestrijding. Het alarm van de infuuspomp blijft piepen. Omdat de anesthesist niet naar Guusje’s kamer kan komen, moeten we naar de verkoever. Dit betekent een uurtje wachten voor ons bezoek. Er zijn elke dag verrassingen. We zijn het gewend. Je kunt hier niets plannen.
Het is fijn om samen met onze kinderen te zijn. Eindelijk weer compleet als gezin. Helaas moeten ze rond 15.30 uur weer vertrekken in verband met andere afspraken. Dat vinden Yvonne en ik wel jammer.
Het is een Moederdag met heel mooi weer. Door de medicijnen aan de infuuspaal kunnen we met Guusje alleen onder begeleiding naar buiten. Gelukkig is er een verpleegkundige die ook vaak voor onze dochter zorgt. Ze neemt ons mee. Samen met nog een ander kind dat alleen in het ziekenhuis verblijft. Dit klinkt vreemd, maar ik heb inmiddels ervaren dat er meerdere kinderen zonder ouders op de afdeling zijn. We genieten van de zon en eten een ijsje. Ook met deze verpleegkundige hebben we een hele goede band. Afgelopen donderdag ging ze meteen mee naar Guusje op de intensive care. Ze begroette onze dochter met een welgemeende zoen. Een spontane uitdrukking van betrokkenheid.
Een Guusje zonder pijn heeft ook meer eetlust. Dit blijkt ook tijdens de avondmaaltijd. Alleen de boontjes laat ze staan. Yvonne proeft en concludeert dat onze dochter smaak heeft.
De avonduren zijn gezellig. Guusje brengt een groot deel van de avond door in de kamer van de verpleegkundigen. Daar vermaakt ze samen met het personeel de kinderen waarvan de ouders afwezig zijn.
Yvonne en ik concluderen ’s avonds dat het een mooie dag was. Zeker voor Guusje. Gisteren nog doodziek en vandaag kiplekker. Dit had ik gisteren nooit geloofd. Als het vandaag ijzig koud is met storm en regen, dan geloof je meestal ook niet dat het morgen tropisch warm is met volop zon. Zo is het wel met Guusje. Onvoorstelbaar anders.
De vrijheid van pijn is tijdelijk. Toch hopen we dat de artsen een permanente oplossing kunnen bieden. Hier in het Emma Kinderziekenhuis AMC. Het ziekenhuis waar het personeel je altijd sterkte wenst in plaats van beterschap.