Vandaag schoolreis naar Toverland. Guusje is terug uit het ziekenhuis. Yvonne en ik gunnen haar deze mooie dag met klasgenoten. Haar gezondheid vinden we echter belangrijker. We gaan geen onverantwoorde risico’s nemen. Daarom een spannend moment in de ochtend. Heeft Guusje koorts? Eerst het linkeroor. Dan het rechteroor. Beide 37 rond. Groen licht. Kanjerguusje kan op schoolreis.
Het is een fantastische dag. Per auto reist Guusje naar Toverland. Rolstoel en medicijnen achterin. Haar broer Anton gaat ook mee. Net als alle andere kinderen per bus.
Vandaag veel extra pijnmedicatie. Een beetje overmatig gebruik. Ik zie het door de vingers. Ik wil vandaag niet streng zijn. Niet na vijf dagen in het ziekenhuis. Guusje heeft het verdiend. Niet denken aan ziek zijn. Meedoen met andere kinderen. Helaas kan ze niet goed met groepjes kinderen meelopen. Heel af en toe lukt dat. Ik duw haar rolstoel. Ik wil dat ze geniet.
Regelmatig vraag ik of het gaat. Als ik een keer de vraag stel of ze naar huis wil, kijken mij een paar grote ogen verschrikt aan. Nee! Hier heeft ze dagen naar uitgekeken. Vorige week gehuild toen ze dacht niet mee te kunnen. Dit gaat ze helemaal meemaken. Volhouden zal ze.
Het schoolreisje eindigt voor alle kinderen met een ijsje. Ook voor Guusje en voor haar broer Anton.
Op de terugweg luisteren we naar de laatste CD van Guus Meeuwis. Vol volume. Hij zingt: “Zo is het goed, zo is het goed. Zoals het nu voelt was het toch bedoeld.” Onze dochter heeft haar ogen dicht. Ik kijk naar haar. Het is gelukt. Een prachtige dag. Ons kleine blonde meisje heeft genoten. Zo is het goed.
Thuisgekomen kookt Yvonne het avondeten. We zijn samen in de keuken. De telefoon gaat. Aan de andere kant van de lijn de vriendelijke stem van Guusje’s behandelend arts, de kinderoncoloog. Ik vertel dat onze dochter vandaag ontzettend heeft genoten. Dat ze meer heeft gedaan dan ik had gehoopt. Haar arts is blij dit te horen. Ze maakt me wel duidelijk dat bij koorts Guusje weer zal worden opgenomen in het ziekenhuis. Laten we hopen dat de koorts wegblijft. Dan worden we pas op maandag 27 juni in Amsterdam verwacht voor een volgende chemokuur. Voor die datum zal er nog wel bloed worden geprikt voor onderzoek.
Het avondeten is druk met acht personen. Onze dochter Lisa heeft het hoogste woord. Zoals altijd wil zo ook nog graag de radio aan. Dat mocht niet toen Yvonne en ik afwezig waren. Nu wel. Nog meer herrie. Wel heel gezellig. Er wordt veel gelachen. Wat kan ik hiervan genieten.
Na het avondeten zit Guusje op de bank. Krom in elkaar. Ze heeft teveel gegeven. Dat is duidelijk. Morgen een dag om bij te komen. Hopen dat de koorts wegblijft. Guusje is toe aan twee weken geen ziekenhuis. Haar ouders ook.
De avondzon schijnt. Ik maak een korte boswandeling met onze hond Balou. Even alleen. Geen drukte om me heen. Proberen te denken aan niets. Het valt niet mee. Het gaat me goed af. Ik loop achter Villa Pardoes. Deze keer geen raar gevoel. Gewoon een beetje kijken naar de bomen. Ook die zijn mooi vandaag. Wat kan zo’n simpele wandeling een mens gelukkig maken. Het leven is mooi vandaag.
