Tussen 7 en 8 is het altijd druk in de keuken. Onze kinderen bereiden zich voor op het naar school gaan. Loes springt druk rond. Ze wil vandaag iets moois aan, want ze gaat oefenen in groep 4. Ik zie het verband niet. Ik ben een man.
Om half 9 breng ik Anton, Guusje en Loes naar school. Vervolgens zorg ik ervoor dat ik rond 9 uur weer bij school ben. Dit keer met mijn auto. Ik ga als begeleider mee met Guusje’s klas naar Kasteel Ammersoyen. Voordat we vertrekken geef ik onze dochter extra medicatie tegen de pijn. Dit doet haar goed. Ze zit volop te praten met de andere kinderen in de auto. Als we aankomen bij het kasteel, zie ik meteen dat Guusje weinig zal meemaken van de rondleiding. Veel steile trappetjes.
Eerst krijgen we een grappig educatief filmpje voorgeschoteld. Daarna een bezoek aan de gevangenis. Spreekt altijd tot de verbeelding bij kinderen. Zeker als de gids ons laat ervaren hoe pikdonker het vroeger in de gevangenis was. Vervolgens gaat het gezelschap de trappetjes beklimmen. Ik zie dat Guusje pijn heeft en besluit niet mee te gaan. Ik blijf met onze dochter achter. Gelukkig krijgen we gezelschap van Babs, moeder van Diede uit Guusje’s klas. We hebben trek in koffie. Er is echter niemand om ons te bedienen. We zitten een tijdje naar de lege bar te kijken. Dan besluit Babs om over te gaan op zelfbediening. Als later de ‘kasteeldame’ verschijnt, rekenen we netjes af. Geen fooi voor de bediening.
Op de terugweg zit Guusje met haar ogen dicht naast me. Een zwaar uitstapje. Thuis zal ze echt tot rust moeten komen. Vanmiddag viert ons kleine blonde meisje haar kinderfeestje. Een maand na haar echte verjaardag. Ze was toen net terug uit het ziekenhuis. Het feestje was heel bescheiden. Binnen ons eigen gezin.
Na de lunch gaat Yvonne met Guusje naar boven. Verplicht rust. Dat vindt onze dochter moeilijk. Soms ontkom je niet aan ouderlijke dwang. Ondertussen brengen Yvonne en ik de huiskamer in gereedheid voor het Kanjerfeest. Het kinderfeest van KanjerGuusje.
Rond half 4 stromen de feestgangers binnen. Twaalf meisjes en een jongen. Meer dan bij een regulier kinderfeestje.
Wat doe je op een kinderfeest, als de jarige erg beperkt is door pijn? Cakejes versieren, Weerwolven van Wakkerdam en bingo. Yvonne en ik krijgen veel hulp van onze oudste dochters Janneke en Lisa. Anton en Loes feesten mee. Hans is kranten bezorgen.
Tegen 6 uur ronden we af met frietjes. Judith, moeder van een klasgenootje, helpt mee de gasten naar huis te brengen. Bij het afscheid ontvangt elke feestganger een polsbandje: Kanjers met LEF! Als teken van verbondenheid met KanjerGuusje.
Als het feest is afgelopen, eten Yvonne en ik friet met onze drie oudste kinderen. Het is heel erg gezellig. Onze kinderen hebben humor. Vooral mijn humor. Ik geniet.
In de avonduren ontsnap ik aan de drukte. Ik maak een boswandeling met onze hond Balou. Ik ben moe. Het wordt een kort rondje IJsbaan. Ondertussen kan ik rustig nadenken. Onze kinderen volgen hun ouders op twitter. Ze horen Yvonne en mij praten over andere mensen. Janneke heeft gezegd dat het erop lijkt dat wij een andere kennissenkring hebben gekregen. Dat klopt. We hebben contact met lotgenoten. Veel mensen met wie wij ons verbonden voelen. Vaak mensen met ernstig zieke kinderen. Die ernst is deze week weer gebleken. Op twitter komt de uitvaart van Sven en het overlijden van Joeri voorbij. Kinderen die overlijden aan kanker. Ouders die hun grootste nachtmerrie werkelijkheid zien worden.
Als ik thuiskom, word ik opgewacht door onze jongste zoon Anton. Spreekbeurt oefenen. Had ik dat beloofd? Ja, dat had ik beloofd. Even later zit ik onderuit in de bank. Kopje koffie erbij. Luisteren naar Anton’s spreekbeurt over scouting. Aan het eind kijkt hij me aan.
“En papa?”
“Wil je weten wat ik ervan vind?”
“Mmmm. Ja.”
“Dat heb je prima voorgelezen. Nu moet je er nog een spreekbeurt van maken.”
“Hoe doe je dat?”
“Dat weet ik wel, maar ik ben te moe om het uit te leggen.”
Vervolgens begint Anton’s oudere broer uit te wijden over het gebruik van kapstokwoorden. Wel fijn dat oudere kinderen het af en toe over kunnen nemen. Ik zie dat Anton begrijpend knikt. Zou hij het werkelijk snappen? Ik twijfel. We zullen zien. Dinsdag is de spreekbeurt in de klas. Maandagavond generale repetitie voor Anton.