Ouderwets uitslapen. Alsof we heel erg jong zijn. Jarenlang waren we te vroeg wakker. Loes is onze jongste. Ze is zeven. Waarschijnlijk al een tijdje beneden. Ze kijkt televisie. Een van haar verslavingen.
Rond half 11 komen we ons bed uit. Afbakbroodjes in de oven. Ruikt lekker. Ondertussen scheren. Daarna samen ontbijten. Gezellig begin van de zondagochtend. Praten over de komende proefwerkweek van onze pubers. Dat vinden zij een minder leuk onderwerp. Zij willen Yvonne en mij de indruk geven dat het allemaal wel goed komt. Mooie verkooppraatjes. Dat kennen we. Daar trappen we niet in.
Onze dochter Lisa is vooral bezig met de twee kampen die plaatsvinden na de proefwerkweek. Eerst zeilkamp en daarna scoutingkamp. Ze praat honderduit alsof ze de loterij heeft gewonnen. Blijkbaar is dat haar gevoel bij die twee kampen. Het is alleen maar supergezellig en fantastisch wat zij gaat doen. Prettig om naar te luisteren. Leuke verhalen.
Soms vinden Yvonne en ik het prettig dat Guusje tien is. We kunnen door haar leeftijd vrij goed met haar praten over haar ziekte. Aan de andere kant is Guusje zich bewust van de beperkingen die ontstaan door haar ziek zijn. Ze weet wat ze mist. Ook de komende weken. We zijn allemaal lid van scouting. Kinderen en ouders. Elk jaar gaan we op zomerkamp. Als we terugkomen, praten we dagenlang over alle avonturen die we hebben beleefd. Dit jaar zal het anders zijn. Guusje kan niet op zomerkamp. Misschien ga ik enkele keren met ons kleine blonde meisje op bezoek bij haar groep tijdens de kampweek. Toch anders dan gewoon lekker meedoen. De hele week in tenten slapen en lol maken met vriendinnen. Guusje zal het missen. Papa en mama ook. Ook voor hen dit jaar geen zomerkamp.
In de middag zijn we om 15.30 uur bij de Roestelberg. Daar ontmoeten we Manola van Leeuwe (www.fotografieplus.nl). Begin jaren negentig stond ik voor het eerst voor de klas. Op het Willem van Oranje College in Waalwijk. Manola zat in Havo 4. Ik heb hele prettige herinneringen aan Manola.
Een tijdje geleden hebben we elkaar ontmoet via Linkedin. We mailden met elkaar. Manola vond mij destijds maar een broekie. Ik haar een goedlachse vrolijke meid. Toch bleek tijdens de mailwisseling dat we veel niet van elkaar wisten.
De afgelopen weken las Manola mijn tweets. Ze schrok van mijn blog. Vandaag gaat ze een fotoreportage maken van ons gezin. Ik vind haar nog altijd die spontane meid. Alsof er niets is veranderd. Nou ja, natuurlijk wel. Manola is niet meer de puber van toen. Ze is getrouwd en heeft twee kinderen. Een geschiedenis rijker.
Dat zo’n leuke oud-leerling ons gezin op de foto zet vind ik een cadeautje. Ben benieuwd hoe dit cadeau er uit zal zien bij het uitpakken. Mooie foto’s van ons gezin. We gaan het zien.
’s Avonds eten we bij McDonalds. Van een gulle gever hebben we bonnen gehad voor een keer gratis eten. Dat voelt goed. Zeker als dan ook nog de zon volop gaat schijnen. De zomer begint.
Thuisgekomen korte broek en slippers aan. Als Anton, Guusje en Loes naar bed zijn, maken Yvonne en ik een boswandeling. Samen met onze hond Balou. We praten over onze kinderen. Kijken naar morgen. Voor onze oudste kinderen begint de proefwerkweek. Voor Guusje de tweede cyclus van driemaal chemo op maandag. Er wordt morgen ook een röntgenfoto gemaakt. Yvonne en ik gaan beide mee naar het Emma Kinderziekenhuis AMC. We zetten de vragen op een rij die we hebben. Ik noteer deze op mijn iPhone. Handig zo’n apparaatje.
Morgen weer een spannende dag
Ze voelt het vandaag al
Haar spanning
Haar pijn
Wij voelen mee in ons hoofd