Yvonne en ik hebben besloten dat we meer leuke dingen moeten doen. In februari hebben we museumkaarten gekocht. Deze geven gratis toegang tot veel musea. In de voorjaarsvakantie hebben we deze kaarten een aantal malen gebruikt. Toen viel ons op dat minder bekende musea interessant kunnen zijn. Mooi voorbeeld is Nieuw Land bij Lelystad.
Vanmiddag brengen we een bezoek aan het Museon in Den Haag. Het grote minpunt: de reisafstand. Op en neer is tweehonderd kilometer. Om 13 uur zijn we in het museum. De kinderen vermaken zich met de interactieve onderdelen. Ze vinden het leuk. Ik ervaar de verzameling rondom wetenschap en cultuur als los zand. Twee uur later besluiten we terug te rijden naar Kaatsheuvel. Voor Guusje is het genoeg geweest.
 |
| Onze jongste dochter Loes in het Museon |
De rest van de dag verloopt rustig. Samen met de kinderen bankhangen. Hond uitlaten. Blogs en krant lezen.
In de loop van de dag ontvang ik berichtjes. Vakantiegangers zonder toegang tot internet.
Is het niet kleiner worden van de tumor slecht nieuws?
Zo wil ik het niet zien.
Wat dan wel?
Stilstand. Geen vooruitgang. Geen achteruitgang.
Is het stil in mijn hoofd?
Allesbehalve. Ik sta op met Guusje’s ziekte en ik ga ermee naar bed.
Is dat erg?
Nee, want ik hou heel erg veel van ons kleine blonde meisje.
Ik hou overigens ook veel van onze andere vijf kinderen, maar over hen maak ik mij geen zorgen. Over Guusje wel.
Wat moeten mensen niet tegen je zeggen?
Zeggen dat het goed komt met Guusje.
Waarom niet?
Omdat niemand dat weet. Zekerheid bestaat niet. Zeker niet bij kanker.