Dinsdag 16 augustus 2011

Midden in de nacht. Guusje roept me. Slapend loop ik naar haar bed. Ze kan niet alleen naar toilet. Ik ondersteun haar. Soms kan ze alleen. Nu niet. Ik merk dat ze pijn heeft. Terug in bed geef ik haar extra medicijnen tegen pijn. Daarna een kusje en ons vaste ritueel.

Guusje  zegt: “Slaap lekker. Welterusten. Tot morgen. Doei dag.”

Ik herhaal: “Slaap lekker. Welterusten. Tot morgen. Doei dag.”

Voor het ontbijt zegt Yvonne dat ons geplande uitstapje voor vandaag niet doorgaat. Guusje heeft verhoging. Temperatuur net boven achtendertig. Dat is balen. We hebben geen andere activiteiten gepland. Het is nu nog bewolkt, maar de weersvoorspelling is gunstig. Misschien zon vanmiddag.

Na het ontbijt weer temperatuur opnemen. De koorts is gezakt tot normaal niveau. Snel maken we ons op om richting Den Haag te gaan. Yvonne heeft een tip gehad van haar collega Saskia: het Kinderboekenmuseum. Wie gaan mee?

Sowieso onze jongste drie kinderen. Hoe zit het met onze oudste drie? Janneke is niet thuis. Lisa heeft afgesproken met een vriendin. Hans heeft niets gepland. Yvonne en ik willen graag dat onze oudste zoon meegaat. Goed voor de sfeer. Hoe we ook praten, het helpt niet. Hans heeft een blik in zijn ogen die genoeg zegt. Laat me met rust. Geen bemoeienis van niemand. Helemaal niks. Een dag alleen. Dat is alles wat ik wil. Gaan jullie maar lekker weg. Ik vermaak me wel. Prima. Alleen.

Ik krijg vaak reacties, mails en tweets van mensen die ik niet ken. Zondag vroeg Eline hoe wij ons als gezin vervoeren. Er zijn weinig achtpersoons auto’s. Als wij met meer dan vijf personen op pad gaan, rijden we in een Ford Galaxy. Een auto standaard voor maximaal zeven personen. Voor ons heeft Autobedrijf Hoefnagel de twee achterste stoelen vervangen door een driepersoons bank. Hierdoor zijn er acht zitplaatsen in onze Ford.

We hebben ook een BMW. Deze heeft meer dan drie ton op de kilometerteller staan. De BMW rijdt zuiniger dan de Ford. Vandaag gaan we met vijven op pad. Dus nemen we de BMW. Ik heb veel merken auto’s gereden. BMW is mijn favoriet.

Onderweg naar Den Haag geeft Anton aan dat hij liever thuis was gebleven. Anton is dyslectisch en ziet een museum over boeken niet zitten. Alleen maar lezen. Een museum lang. Hij moet er niet aan denken. Yvonne en ik negeren zijn gemopper.

Vlakbij het museum vinden we een parkeerplaats voor gehandicapten. Dat komt goed uit. Als we uitstappen, staan we tussen hoge gebouwen. Het waait fris. Zou de zon gaan schijnen vandaag? Lijkt me sterk. Zonder trui of jas kun je niet de deur uit deze zomer.

Het bezoek aan het Kinderboekenmuseum is een groot succes. Er zijn veel interactieve onderdelen. Aan het eind van de tocht heeft elk kind een eigen hoofdpersoon gecreëerd voor een zelf te verzinnen verhaal. Veel creativiteit en eigen inbreng. Volgens onze kinderen is dit museum helemaal top. Zelfs Anton is helemaal om.

Vragen beantwoorden over de liefde

Stoel met verhalen

Guusje heeft weinig behoefte aan extra pijnmedicatie in het museum. Ik duw steeds een lege rolstoel. Pijn lijkt niet te bestaan in de wereld van de kinderboeken.

Halverwege de middag stappen we naar buiten. De zon schijnt. Het is warm. Yvonne en ik weten de volgende bestemming: Scheveningen. Ook daar hebben we geluk. Pal naast het strand een vrije parkeerplaats. We maken een wandeling over de boulevard. Guusje in een rolstoel. Daarna besluiten we op het strand te gaan liggen. Klein probleem. We hebben slechts een handdoek bij ons.

De wandeling over het strand is moeilijk. Guusje wordt ondersteund door Yvonne. Langzaam richting zee. Ondertussen rennen Anton en Loes al door het water.

Na ongeveer een kwartiertje rusten op ons handdoekje, begint ook Guusje te spelen. Niet in het water. Kastelen bouwen en schelpen zoeken. Samen met Anton.

Ondertussen rent Loes door de golven. Zonder kleren. Deze zijn drijfnat. Gelukkig snel droog door wind en zon.

Aan het eind van de middag beginnen onze kinderen honger te krijgen. Bij de auto aangekomen stel ik voor om ergens aan de boulevard een hapje te eten. Yvonne heeft een beter idee. Tenminste dat vindt ze zelf. Madurodam is vlakbij. Ik heb bezwaren. Denk aan Guusje en haar beperkingen. Het is nu al een fantastisch dag. Soms moet je stoppen op het hoogtepunt. Onze kinderen hebben echter duidelijk gehoord wat mama voorstelde. Ik kan inpakken met mijn argumenten. We rijden naar Madurodam. Een ritje van enkele minuten.

Aangekomen in Madurodam gaan we eerst eten. Daarna lopen we door miniatuurstad Nederland. Het lijkt wel of deze dag gewoon niet stuk kan. De pannenkoeken waren fantastisch en onze kinderen zijn enthousiast over het park. Ook Guusje.

Rond acht uur gaat Yvonne’s telefoon. Onze zoon Hans wil weten waarom wij nog steeds niet thuis zijn. Anton kan het niet laten om zijn broer toe te roepen dat we ons geweldig vermaken.

Op de terugweg hoor ik spontaan: het was een fantastische dag. Uit drie monden. Mooier kan niet. Guusje is ernstig ziek, maar wij vieren het leven.

Als iedereen naar bed is, zit ik alleen in de woonkamer. Mijn laptop op schoot. Klaar om te bloggen. Voordat ik begin met schrijven, kijk ik eerst op het blog van Joost. Hij schrijft over zijn gezin. Met name over Fleur. Vanmiddag was haar uitvaart. Ook dat is vandaag.