Tijden het ontbijt zie ik het kaartje liggen dat gisteravond in de bus lag. Het is van een moeder. Wij kennen haar niet. Ze leest dagelijks de blogberichten over Guusje. Op haar vakantie in Zwitserland is de internetverbinding slecht. Toch lukt het soms het blog te lezen. Als ze daarmee bezig is, kijkt haar zoon mee. Deze herkent mij als zijn leraar economie van vorig jaar. Hoe klein kan de wereld zijn.
We hebben voor Guusje een PGB aangevraagd, omdat ze erg veel zorg nodig heeft. Na het ontbijt ga ik kijken hoe het ervoor staat met dit PGB. Veel lezen en telefoneren met instanties als het SVB en het Zorgkantoor. Er is een indicatie afgegeven, maar er is nog geen budget toegekend. Ik ben hier al een tijdje mee bezig. Alle formulieren zijn ingestuurd. Toch kan het nog enkele weken duren voordat we zeker weten dat alles rond is.
Ondertussen moet er wel een en ander worden geregeld. Hoe ik dat moet gaan doen, weet ik inmiddels. Contact met lotgenoten is hierbij erg waardevol. Nu maar hopen dat het Zorgkantoor snel het budget toekent.
We lunchen laat vandaag. Goed eten is belangrijk voor kinderen. Zeker voor Guusje. Yvonne komt met het idee naar het terras te gaan bij de Financiën. Daar kan ik nog wat informatie doorlezen over het PGB. Yvonne kan met Guusje en Loes een partijtje midgetgolf spelen. We willen voorkomen dat Guusje alleen maar op de bank zit.
Het weer deze middag past bij deze zomer. Aangekomen bij het terras is het zo warm dat ik me afvraag waarom ik geen korte broek draag. Even later waait het fris. Fijn die lange broek. Nog later begint het te regenen. Het terras loopt leeg. Mensen die midgetgolf spelen staan te schuilen onder de bomen. Ik zie mezelf in gedachten in een hangmat onder bomen. Luierend onder de Spaanse zon. Dat waren nog eens vakanties.
Guusje heeft geen fijne dag. Regelmatig heeft ze pijn. Ook na het avondeten. We kijken de DVD van Het Geheim. Een bijzonder amusante film met Theo Maassen. Gelukkig een korte film, want onze dochter heeft moeite om het vol te houden. Na de film snel naar bed. Ik hoop dat ze een betere nacht heeft. Het doet me vaak denken aan de tijd dat we hele kleine kinderen hadden. Ook dan constateerde ik vaak ’s morgens dat de nachtrust geen succes was. Toen dacht ik vooral aan mezelf. Nu denk ik vooral aan ons kleine blonde meisje. Laat ze gewoon een keertje lekker slapen. Dat heeft ze nodig. Dat verdient ze.