Tijdens het ontbijt vraagt Guusje voor de eerste keer vandaag om extra pijnmedicatie. Het is 9.30 uur. De laatste keer was gisteravond om 22.30 uur. Dit betekent dat onze dochter elf uur achter elkaar niet heeft gevraagd om extra medicatie. Ze is wel een paar keer wakker geweest, maar had geen behoefte aan extra medicijnen tegen de pijn. Een record! Zou die Radio Robbie dan toch succes hebben? Graag wil ik dat geloven, maar in de loop van de ochtend vraagt Guusje zo vaak om extra medicijnen tegen de pijn dat Yvonne en ik er moedeloos van worden.
De afgelopen nacht was goed, maar het lijkt erop dat een zwaluw weer geen zomer maakt. Daarvoor zijn meer zwaluwen nodig. Meer lange nachten zonder vraag naar extra pijnmedicatie.
’s Middags ligt Guusje op de bank. Spelend op haar iPad en kijkend naar DVD’s. Vandaag bewust een rustdag.
Al een tijdje spreken we over wokken op vrijdagavond. Bij mijn afscheid van Avans Hogeschool heb ik een cadeau gekregen: uit eten met mijn hele gezin. Onze kinderen waren er al snel uit. Ze zijn dol op wokken. We gaan bijna nooit uit eten, want dat is met acht personen extra prijzig.
Al een tijdje spreken we over wokken op vrijdagavond. Bij mijn afscheid van Avans Hogeschool heb ik een cadeau gekregen: uit eten met mijn hele gezin. Onze kinderen waren er al snel uit. Ze zijn dol op wokken. We gaan bijna nooit uit eten, want dat is met acht personen extra prijzig.
Guusje’s rustdag is voor mij een uitgelezen mogelijkheid om mijn kamer op te ruimen. In gereedheid brengen om na de zomervakantie aan de slag te gaan bij mijn nieuwe werkgever. Als Yvonne en ik even pauzeren en een kop koffie drinken, kijk ik naar Guusje die op de bank ligt. Ze oogt ziekjes.
“Gaat het?”
“Een beetje.”
“Als het niet gaat, dan gaan we een ander keertje.”
“Maar we kunnen wel gaan wokken, papa.”
Aan het eind van de middag worden we twee keer gebeld door het Emma Kinderziekenhuis AMC. Het eerste telefoontje is een verpleegkundige naar aanleiding van het bloedprikken deze ochtend. Guusje heeft zich gekwalificeerd voor de chemo van maandag. Het tweede telefoontje is de kinderoncoloog. Ze wil graag weten hoe het ervoor staat met de pijn. We hebben deze week ook al een telefoontje gehad van de radiotherapeut. Tekenen dat er wordt nagedacht over onze dochter. Nu nog iemand die komt met het ‘Ei van Columbus’: Guusje vrij van pijn.
Het wokken is gezellig. Veel lachen. Hieronder een korte impressie.
 |
| Vissen is het helemaal voor Anton |
 |
| Lisa voelt zich als die dikke man in Monty Python's Meaning of Life, maar een toetje kan er altijd bij |
 |
| Lisa pikt graag een vorkje mee bij broer Hans. Dit vindt Hans niet leuk. |
 |
| Hans houdt van kikkerbilletjes. Lisa kan het niet aanzien. |
 |
| Tegen het einde valt Guusje in slaap |
 |
| Hans weet niet van ophouden |