Met onze vier jongste kinderen maken we een rondvaart door de Rotterdamse haven. We stappen op nabij de Erasmusbrug. Nederland vanaf het water. Weinig bedrijvigheid. Hebben de schepen zomervakantie?
De rondvaart vind ik achteraf te duur. Ik maak een kostenbatenanalyse. Ik had meer verwacht voor vijftig euro.
Vlakbij de Erasmusbrug ligt het Maritiem Museum Rotterdam. Deze pikken we mee. We wagen het erop om onze vier kinderen een kwartier alleen los te laten in het museum. Ondertussen gaan Yvonne en ik een kop koffie drinken. We zien het groepje het museum in lopen. Anton duwt Guusje in haar rolstoel. Zorgzaam voor zijn zusje. Een mooi gezicht.
In het museumcafé bespreek ik met Yvonne de reacties die ik heb ontvangen naar aanleiding van mijn blogbericht van gisteren. Veel complimenten. Veder valt het me op dat de buitenwereld graag snel resultaat wil zien. Dat snappen we. Dat wilden wij ook altijd. De ervaring van de afgelopen maanden leert ons hierop niet te rekenen. Geen snel resultaat. Stapje voor stapje verbetering van de situatie is ook vooruit. Alleen niet in het tempo dat iedereen om ons heen zo graag ziet.
Is er vooruitgang te zien? De pijnmedicatie is helaas nog niet minder. De nachtrust is gelukkig wel beter. Guusje vroeg deze ochtend pas om 9 uur om extra medicijnen tegen pijn. Conclusies hieruit trekken doe ik niet. Een zwaluw maakt geen zomer. Misschien was ze gewoon heel erg moe. Gisteravond laat lag Guusje zwetend in haar bed. Geen koorts. Wel boze dromen. Zo boos. Ze riep ons.
Volgens Yvonne kun je vooruitgang zien bij Guusje, als je dat wilt. Onze dochter heeft het minder benauwd dan tijdens de wekenlange ziekenhuisopname. Ze kan weer op haar zij slapen. Haar speciale bed staat inmiddels bijna horizontaal. Onze dochter loopt deze week vanaf haar bed zelfstandig naar het toilet. Ondersteunende begeleiding van Yvonne of mij is ineens niet meer nodig. Steeds meer goede momenten voor ons kleine blonde meisje.
 |
| Loes, Hans, Guusje en Anton bij het Maritiem Museum Rotterdam |
We blijven niet lang in het museum. We zijn allemaal moe. Morgen willen Yvonne en ik met alle kinderen een dagje weg. Daarom nu snel naar huis en uitrusten. Thuisgekomen ga ik naar Videoland en huur twee films.
‘Dik Trom’ kijken we met het hele gezin na het avondeten. Een gezellige familiefilm. Het is niet erg om dik te zijn. Het gaat erom dat je gelukkig bent. Tijdens de film staat een grote doos Celebrations op tafel. Na de film is deze bijna leeg. Ik zie een verband tussen de film en ons snoepgedrag.
Als Loes en Guusje in bed liggen, is het tijd voor de volwassenenfilm. Het is ‘The kids are allright’. Hans kruipt meteen achter de laptop. Geen zin in wat hij een Lisafilm noemt. Zijn bijnaam voor romantische komedies. Anton kijkt alleen het eerste deel van ‘The kids are allright’. Janneke en Lisa gaan er echt voor zitten. De film begint met twee cocaïne snuivende jongeren. Misschien niet zo’n goede keuze voor een avondje gezellig thuis. Voor je het weet, heb je als ouder ineens heel veel uit te leggen.